نور‌ ‌ ‌

نام تو چون قصه هرشب، می نشیند بر لب من غصه ات پایان ندارد، در هزار و یک شب من

اگر از مردم رنجیدی به زیر بال هایم پناه بیاور

نور امید از میان زخم هایی که به من زده‌ای وارد می‌شود

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را او که هرگز نتوان یافت همانندش را منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد غزل و عاطفه و روح هنرمندش را