شعرهای نخوانده p4

از كودكى بيرون مى آيم، بى آنكه بدانيم جوانى چيست، ازدواج مى كنيم،بى آنكه بدانيم متاهل بودن چيست، و حتى زمانى كه قدم به دوره ى پيرى مى گذاريم، نمیدانيم به كجا میرويم سالخوردگان، كودكان معصوم كهنسالى خويش اند. از اين جهت، سرزمين انسان سياره ى بى تجربگى است

شعر شدم برای تو ، عشق شدی برای من ای تو دلیل بودنم ، ای تو همه هوای من

ناز بودی ناز کردی ، من خریدارت شدم آمدی با جان و دل ، سرگرم بازارت شدم ای همه زیبایی ات ، در واژه ها جاری شده شعر بودی شعرگویان ، محو دیدارت شدم خواستی با حلقۀ گیسو ، به دار آویزی ام اختیار از دستِ من رفت و گرفتارت شدم

دل من تنگ نگاهت شده است میفهمی؟ در به در ، خانه خرابت شده است میفهمی؟ دل من برگه گلی بود که در بیشه ی تو بی سبب مست و خرابت شده است میفهمی؟

من ساحل و چشمان تو دریای من است عمری است که آرامش دنیای من است جان می‌دهم آن لحظه بفهمم ای عشق چشمان تو هم محو تماشای من است

ساز دل گفت که تو زمزمه ی ناب منی صدف قعر دلی،گوهر جذاب منی شیون عشقی و در دام نی افتاده دلت گل نیلوفر و در غارت مرداب منی

نه مرا طاقت غربت نه تو را خاطر قربت دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندانم

عاقبت خاک شود حسن جمال من و تو، خوب و بد می گذرد وای به حال من و تو، قرعه امروز به نام من و فردا دگری، میخورد تیر اجل بر پر و بال من و تو، مال دنیا نشود سد ره مرگ کسی، گیرم که کل جهان باشد از آن من و تو،

چه زیبا میشد این دنیا، اگر شاه و گدا کم بود، اگر بر زخم هر قلبی، همان اندازه مرهم بود، چه زیبا میشد این دنیا، اگر دستی بگیرد دست، اگر قدری محبت را، به ناف زندگانی بست، چه زیبا میشد این دنیا، کمی هم باوفا باشیم، نباشد روزگاری که، نمک بر زخم هم پاشیم، چه زیبا میشد این دنیا، نیایید اشک محرومی، زمین و آسمان لرزد، ز آه و درد مظلومی، چه زیبا میشد این دنیا، شود کینه ز دلها گم، اگر بشکستن پیمان، نگردد عادت مردم

وقتی حالمو میپرسن یاد شعر فریدون مشیری میفتم که میگه: چه گویم؟ از که گویم؟ با که گویم؟ که این دیوانه را از خود خبر نیست..!

هر بدی بر ما رسید از آشنا یا دوست بود، کاش دشمن بود از اول آنکه با ما دوست بود، راز ما گر فاش شد بیگانه تقصیری نداشت، آنکه راز ما را کرد آشکارا دوست بود