مرد سیاه و سفید...

مردی سیاه و سفید...روز هایی تکراری داشت،بیدار میشد،سر کار میرفت،برمیگشت،شام میخورد و بعد می‌خوابید... این روز ها دائما مکرر میشد. یک روز،یک بانوی رنگارنگ برای کار استخدام شد،او دقیقا کنار مرد سیاه و سفید کار میکرد،برعکس مرد سیاه و سفید...

او لبخند همیشه روی لبانش بود و هروز با بقیه همکارانش معاشرت میکرد،اما یک روز چشمانش به سمت مرد سیاه سفید رفت،تا بحال همچین کسی را ندیده بود،او فقط دو رنگ داشت! سیاه و سفید...با بقیه متفاوت بود،این نظر بانوی رنگارنگ را جلب کرد... پس تصمیم گرفت سمت مرد برود،با همان لبخند همیشگی اش پرسید《دوست دارم بیشتر راجب شما بدانم! چرا فقط دو رنگ دارید؟ سیاه و سفید...همه در اینجا رنگ های مختلفی دارند!》

مرد با تلخی به او نگاه کرد و پاسخ داد《خودت چرا رنگارنگ هستی؟ چرا همه ی رنگ ها را در خود گرفته ای؟》 بانوی رنگارنگ خندید《شاید چون همیشه شاد هستم!》 مرد سیاه و سفید اخمانش را در هم کرد و با سردی گفت《من برعکس تو هستم،کاملا برعکس...》 در صورت بانوی رنگارنگ ناراحتی ای دیده نمیشد،پاسخ داد《پس شاید بتونی کمی شاد باشی،نه؟ نصف بدنت سفید است،این یعنی میتونی هنوز خوشحالی خودت را فراهم کنی...》 مرد چیزی نگفت،بانوی رنگارنگ ادامه داد《شاید بتونیم بیشتر با هم وقت بگذرونیم،هرچند که من تو را خوب نمیشناسم،ولی خوشحال میشم باهات آشنا بشم!》 مرد به آرامی گفت《من کم حرف هستم...》 بانوی رنگارنگ قهقهه ای بیرون داد《نیازی نیست پرحرف باشی،به اندازه حرف بزن!》

در آن روز آن دو با هم زیاد صحبت کردند،هرچند بیشتر بانوی رنگارنگ صحبت می‌کرد اما بیشترین معاشرتی که مرد سیاه و سفید با یک نفر داشت،بانوی رنگارنگ بود... روز ها میگذشت و صمیمیت آنها بیشتر میشد... بعد از چند سال،او همچنان مردی سیاه و سفید بود. همس/رش رنگ بود؛ تمام رنگ‌های او .