انعکاس‌ماه‌در‌برکه؛

دست‌های هم‌را گرفته‌بودیم . تودر شب قدم می‌زدی و من در‌چشمانت ؛ و تو از زیبایی شب میگفتی اما من دستانت را محکم‌تر‌ گرفتم ، تا در آسمان چشمهایت‌ سقوط نکنم.

تو رقص شکوفه های گیلاس را در بالای سرمان تمجید می‌کردی و من سحر حرکت لبهایت شده بودم . تو به من نگاه می‌کردی اما نمی‌دانستی به اعماق وجودم پل ‌می‌زدی‌. می‌خندیدی و با تو وجود من‌هم می‌خندید.

بعد به تو گفتم: چقدر شبیه اشک می‌مانی . تو تعجب کردی: چرا؟ من به تو جواب دادم: اشک‌ها شور هستند اما به چشم آسیب نمی‌زنند ؛ توهم همینطور . هرچقدر بد بودی ‌‌خدشه‌ای‌ بر من نزدی . بعد از آن تو خندیدی: پس بگذار فرو بریزم . صورتت را با دست‌هایم گرفتم و گفتم: پس اگه این‌رو می‌خواهی،‌بیا باهم نابود شویم. تو گفتی: خیلی‌دیوانه‌ای! و من هم تایید کردم: دیوانه‌ی تو.

باری دیگر به هنگامی که به صورتت چشم دوختم ، به این فکر افتادم امشب انعکاس ماه در برکه زیبا تر‌از ماه درون آسمان است . تبریک می‌گویم ، تو‌ بردی!

در درونم غوغایی چون غرش طوفان برپا شد ، آیا من لایق چنین کسی هستم؟انعکاس ماه در برکه باز هم می‌درخشید. به راستی من برکه بودم و تو در درونم می‌درخشیدی؟