کلبه

کلبه ای در دل باغ درختان گیلاس ، تمام خاطرات من و تو بود . یک روز برای چیدن گیلاس های رسیده به آن باغ مذکور رفتم و ناگهان چشمم به کلبه خورد ، به سوی آن رفتم و در را باز کردم با صدای جر جر در تعداد اندکی از خاطرات در وجودم شکل گرفتند , همچنان غرق در تماشای کلبه بودم که ناگهان فکری به ذهنم خطور کرد و به طرف اتاقی که روی در آن نقاشی شده بود رفتم در را باز کردم وارد آن شدم تختی که پتویی با طرح گیلاس داشت و شیشه ی مربایی کنار پنجره قرار گرفته بود و خمیر بازی ها روی پارچه ی پهن شده روی زمین خشکیده بودند از آن طرف بوم های نقاشی ناقص کشیده شده بودند من در رویای همه ی اینها غرق بودم و تا اینکه بی اختیار چشم دوختم به آن صندوقچه چوبی کنار کمد لباس صندوقچه را بیرون کشیدم و با کلید قفل آن را گشودم در صندوقچه را باز کردم وای باورم نمیشود این نوع مدت تمام. آن نامه ها ، نقاشی ها ، دل نوشته هایمان در این صندوقچه بودند

سبد حصیری را کنار گذاشتم و تک تک نامه هارا خواندم و خندیدم و گاهی اشک ریختم به نقاشی هایمان چشم دوختم چقدر ساده و بی ریا ! میخواستم بروم. تا گیلاس هارا بچینم اما نامه ای صورتی رنگ توجهم را به خود جلب کرد ، نامه را در دست گرفتم و مدتی بعد آن را گشودم و مشغول خواندن شدم بعد از به پایان رسیدن ان ، نامه ی صورتی رنگ از دستم افتاد سریع به سوی بیمارستان حرکت کردم در راه متوجه شدم که تاریخ آن تازه بود و من چرا این همه مدت به آن توجه نکرده بودم

متاسفم که دیر رسیدم و تو تنها راهی تاریکی شدی متاسفم که زود قضاوت ت کردم متاسفم که دیر به دیدارت امدم نمی‌دانستم این آخرین دیدار مان خواهد بود و من باز هم دیر کردم همیشه تو منتظر من می‌ماندی و ما باهم در باغ شکوفه های گیلاس قدم می‌زدیم اما اینبار من باید منتظرت بمانم تا روزی باهم در جاده ی شکوفه های گیلاس قدم بزنیم. فراموشت نمیکنم ای شکوفه ی گیلاس من من بدون تو نمیتوانم در آن کلبه قدمی بردارم لطفا برگرد ،

هر چند میدانم زمانی که یک نسیم از جایی بگذرد هرگز به مکان قبلی خود باز نخواهد گشت...