گرمای یخ زده

وانیا با حرکات سبک و بی‌نقص روی دریاچه یخ‌زده اسکیت می‌کرد، هر از گاهی با نگاهی سریع به جئون جونگ‌کوک که از کنار درختان او را تماشا می‌کرد، نیشخندی می‌زد. برف به آرامی در اطرافش می‌بارید، و صدای خش‌خش یخ زیر پاهایش تنها صدای قابل شنیدن در میان سکوت جنگل بود.

"می‌دونی، جونگ‌کوک..." صدای وانیا که کمی بازیگوشانه به گوش می‌رسید، فضا را شکست. "تو که همیشه ادعا می‌کنی شکارچی بزرگی هستی، اما من هنوز هم سریع‌تر از تو هستم." چشم‌هایش به برق خاصی خندید. جونگ‌کوک با چهره‌ای متفکرانه، اما در عین حال با همان نگاه جدی که همیشه داشت، لبخندی زد و گفت: "شکارچی‌های واقعی نیاز به دویدن ندارند. قربانی‌ها خودشون میان سمتشون." وانیا بلند خندید و چرخشی تند روی یخ زد. "اوه بله، مثل وقتی که یه خرگوش کوچولو رو گم کردی؟"

جونگ‌کوک اخمی کرد، اما لبخندش همچنان روی لب‌هایش بود. "خرگوش کوچولو گم نشد. بهت اجازه دادم ببری تا یه بار هم تو حس پیروزی کنی." صدایش پر از شوخی بود. وانیا با نیشخندی جواب داد: "البته، آلفای بزرگ! ولی... درباره بچه چی؟ اگر یه روز یه کوچولو داشتیم، فکر می‌کنی کی سریع‌ترش بزرگش می‌کنه؟" جونگ‌کوک به او نزدیک‌تر شد و خیره به چشمانش گفت: "من یا تو؟ هر چی باشه، مهم اینه که بچه‌مون مثل من قوی و سرسخت می‌شه."

وانیا یک چرخ کوچک روی یخ زد و با شیطنت گفت: "ولی من مطمئنم که از تو هم زرنگ‌تر می‌شه. فکر کنم از من به ارث می‌بره." جونگ‌کوک دست‌هایش را در جیب‌هایش فرو برد و با صدای آرامی گفت: "تا وقتی بچه‌مون کنار تو باشه، به هیچ چیز نیازی نداره. مهم اینه که تو باشی، وانیا."

وانیا با شنیدن این حرف لحظه‌ای مکث کرد، اما همچنان با لبخندی بازیگوشانه به او نگاه کرد. "باشه، اما بهت قول می‌دم که توی مسابقه‌های اسکیت همیشه من برنده‌ام!"