نفس های بی صدا

جنگل همیشه تاریک بود. حتی در روزهای آفتابی، نور خورشید به سختی می‌توانست از میان شاخه‌های فشرده و درهم‌تنیده‌ی درختان عبور کند. در دل این جنگل، کلبه‌ای بود؛ کلبه‌ای قدیمی و ترک‌خورده که هیچ‌کس نمی‌دانست از چه زمانی آنجا بوده است. همه می‌گفتند که آنجا را نباید لمس کرد، نباید حتی نزدیکش شد. اما آئورا این را نمی‌دانست. آئورا، تنها و زخمی، خود را به کلبه رساند. باران بی‌وقفه می‌بارید و خ*ون از دست او روی برگ‌های مرده زمین می‌ریخت. وقتی درِ سنگین کلبه را باز کرد، هوای سردی به او برخورد کرد، بویی از گندیدگی و پوسیدگی در فضا بود. اما هیچ‌کس نبود. تنها او و سایه‌های تیره‌ای که انگار در تاریکی می‌رقصیدند.

چشم‌های آئورا با نگرانی اتاق را کاویدند. اما قبل از اینکه بتواند از چیزی مطمئن شود، صدایی ضعیف، همچون نجوایی از دل دیوارها، او را متوقف کرد. یک اسم. زمزمه‌ای از یک اسم که او بارها شنیده بود. "جونگ کوک." آئورا به لرزه افتاد. جونگ کوک... او چند سال پیش ناپدید شده بود، درست در همین جنگل. حالا صداهای ناپیدا او را به نام صدا می‌زدند. آیا این یک بازی ذهنی بود؟ آیا جنگل می‌خواست با او بازی کند؟ در حالی که تمام بدنش از ترس می‌لرزید، صدایی از پشت سرش به گوش رسید؛ صدای قدم‌های آهسته، خیلی آهسته. «آئورا...»

با هراسی که در قلبش پیچیده بود، سرش را به آرامی برگرداند. او را دید. جونگ کوک ، اما چیزی تغییر کرده بود. او دیگر آن مرد نبود؛ چیزی در او ناپدید شده بود. پوستش سفید و سرد، چشمانش سیاه و خالی. اما هنوز هم بوی او، عطر او، همانی بود که آئورا زمانی عاشقش شده بود. "چطور ممکنه؟" آئورا زیر لب زمزمه کرد. "تو... تو مُرده بودی." جونگ کوک قدمی به جلو گذاشت. هیچ چیزی در چشم‌های او نبود. گویی مرده‌ای که زنده شده باشد، اما بدون روح، بدون حسی از گذشته. صدایش سرد و خشک بود.

"من همیشه با تو بودم، آئورا. همیشه در تاریکی، نگاهت می‌کردم." آئورا نمی‌توانست حرکت کند. انگار تمام وجودش با نیرویی ناپیدا به زمین میخکوب شده بود. جونگ کوک به آرامی دست سردش را به سمت او دراز کرد. "همیشه منتظر این لحظه بودم. بیا... بیا با من باش، برای همیشه. در تاریکی، در میان سایه‌ها." قلب آئورا از عشق به جونگ کوک هنوز می‌تپید، اما چیزی درباره او به شدت ترسناک بود. آیا باید به ندای او پاسخ می‌داد؟ آیا باید دستش را می‌گرفت و با او به عمق تاریکی می‌رفت؟ سایه‌هایی که در گوشه‌های اتاق می‌رقصیدند، حالا به او نزدیک‌تر می‌شدند. نفسش تندتر شد، اما صدای نیما همچنان آرام بود. "تو دیگر راهی نداری، آئورا."

آئورا حس کرد که سایه‌ها دارند به او حمله می‌کنند، او در میان عشق و وحشت گیر کرده بود، نمی‌دانست کدامیک حقیقت است و کدام خواب.