دسته گل

همه چیز از یک دسته گل زر شروع شد ، و اون روزی که دسته گل را گرفتم همه چیز تبدیل به واقعیت شد من و تو قدم می‌زدیم ، تو با لبخند من خنده‌ اَت می‌گرفت . بعد گرفتن یک نسکافه فنجان های هایمان را باهم عوض میکردیم در کافه های شهر نمیشود همدیگر را بوسید . همه چیز خوب بود و طبق روال پیش می‌رفت تا اینکه به طور ناگهانی من دچار بیماری شدم من اَزت فاصله گرفتم

بیماری ای که آخرش به مرگ منجر میشد و به به تمام نقاط بدن سرایت میکرد. بله درمان هم نداشت ، سرطان عشق ، پیش از آنکه دانه ای رشد کند و جوانه بزند ریشه هایش در اعماق خاک تاریکی را تجربه کرده بودند اما من همانند دانه ای در لابه‌لای شن ها بودم که چشمانم به تاریکی عادت کرده بود هر روز دستانم را به هر طرف دراز میکردم اما دستی نبود که مرا به سوی روشنایی هدایت کند

من از همان روزی که چشمانم به چشمانت گره خورد عاشقت بودم و دوستت داشتم تا اینکه این بیماری مرا درگیر خود کردم متاسفم تا وقتی که زنده بودم بتو نگفتم که :« دوستت دارم » دسته گل خشکیده ی روز اول عشق را در لا به لای های دفترچه خاطرات در دست گرفتم گل زر ی زمانی عشق را تجربه کرده بود و به برانی دل بسته بود که هرگز به او نمی‌رسید . صفحات دفترچه خاطرات در لابه لای انگشتان من می‌رقصیدند و صدای فرسوده ی عقربه های ساعت نظم مرتب افکارم را به هم می‌ریختند

در لحظات پایانی این زندگی گذشته ای که برایم زلال و شفاف بود . اما این تاریکی مرگ آن روشنایی را از من جدا میکرد و کم کم بافت های یادگاری حرف هایت از هم متلاشی شدند و تار و پود روحم را به مرگ هدیه کردم و در لحظات پایانی عمرم فراموشت نکردم