دوری از سیریوس پارت دوم

- ایوانا! ایوانا، بلند شو! یه خبر خوب برات دارم! سریع بیا پایین! با صدای هیجان زده ی سیریوس از خواب پریدم. تا به حال صدایش را این قدر هیجان زده نشنیده بودم. نور آفتاب داشت چشمم را کور می کرد. از جایم بلند شدم. سرم را تکان دادم تا موهای فرفری مشکی بلندم از روی صورتم کنار بروند. موهای سیریوس حالت دار بود اما موهای من کاملا فرفری. خیلی به این فکر کرده بودم که این موهای فرفری مشکی از کجا بهم ارث رسیده، اما بعد از مدتی با خودم فکر کردم بیخود وقتم را هدر ندهم و انرژی ام را تلف نکنم. وقتی جز سیریوس هیچ کس دیگری از خانواده ام را نمی شناختم چطور می توانستم جواب این سوال را پیدا کنم؟ از آنجا که هر وقت با سیریوس از خانواده مان حرف میزدم به سرعت موضوع را عوض میکرد و چهره اش حالت عجیبی میگرفت، دیگر یاد گرفته بودم از او همچین سوال هایی نکنم.

سیریوس دوباره فریاد زد: «ایوانا! زود باش! ببینم، نکنه هنوز خوابی؟» با خودم فکر کردم یعنی چه چیزی اینقدر پدرم را هیجان زده کرده؟ تاپ تاپ کنان از پله ها دو تا یکی پایین رفتم. «باشه، بابا، دارم میام!» سیریوس پایین پله های ورودی در خانه ایستاده بود. سرش را از روی نامه ای بلند کرد که به نظرم رویش یک مهر قرمزرنگ داشت. برقی در چشمانش دیده می شد. - چی شده؟ سیریوس با خوشحالی گفت: «ایوانا، تو نامه ی هاگوارتز گرفتی!» دست به سینه ایستادم. «اممم...خب من سومین سال تحصیلم تو هاگوارتزه. من همیشه نامه میگیرم بابا، اینکه چیز عجیبی نیست.»

- ولی این یعنی...من بعد چند ماه قرنطینه ی خونگی دوباره میتونم برم بیرون! سریع عصبانی شدم. «نخیر، هیچم این طور نیست. تو حق نداری بری بیرون، شاید شناساییت کنن. عمرا.» سیریوس گفت: «من میخوام در قالب سگیم برم، هیچ کس متوجه نمیشه ایوانا.» - چرا، متوجه میشن. سکوت برقرار شد. خودم هم کمی جا خورده بودم که این حرف را با فریاد زده ام. سیریوس بهم خیره شد. با لحن تندی گفت: «فکر میکردم دلت بخواد بابات بیاد بدرقت.» - البته که میخوام! سیریوس، بعد دو سال زندگی کردن با همدیگه هنوز نفهمیدی؟ من عاشقتم. (ناظر باباشه چیز بدی نیست که) فقط میترسم گیر بیفتی.» حالت صورت سیریوس آرام شد.

«میدونم، ولی نمیشه. تازه، تو که نمیتونی خودت تنهایی وسایلت رو از کوچه ی دیاگون بخری.» - نمیشه فقط بهم بگی چرا تحت تعقیبی؟ من حق دارم بدونم. دو ساله وضعت همین طوره. سیریوس وقتی شروع به صحبت کرد لحنش محکم بود اما صدایش کمی می لرزید. «نه.» - فقط میخوام... - گفتم نه! سیریوس کمی صدایش را بلند کرده بود. وقتی برگشت تا برود توی اتاق نفس عمیقی کشید و گفت: «ببین عزیزم، ببخشید که صدام رو بلند کردم فقط اینکه دلم نمیخواد از این موضوع حرفی بزنم که کجا یا چرا تحت تعقیبم. فقط بدون که هر چی شنیدی باور نکن.» سکوت چند دقیقه ای خانه را فرا گرفت. آهی کشیدم و رفتم لباسم را عوض کنم.

یک لباس ماگلی پوشیدم و چمدانی را که همیشه با آ» به هاگوارتز میرفتم با وسایل موردنیازم پر کردم. هرچند باز یک سری کتاب درسی، ردای جدید و وسیله نیاز داشتم که قرار بود از کوچه ی دیاگون بخریم. ده دقیقه بعد که از پله ها حاضر و آماده پایین آمدم دیدم سگی مشکی و خوشگل آنجا منتظرم ایستاده. خندم گرفت و نوازشش کردم. دیدن سیریوس در آن حالت همیشه کمی عجیب به نظرم میرسید. سگ با حالتی عصبانی واق واق کرد و دمش را تکان داد. یاد این افتادم که سیریوس همیشه بهم میگفت خوشش نمیاید وقتی سگ است کسی مثل سگ های واقعی با او رفتار کند. پوزخند زدم. به طرز عجیبی از اذیت کردن سیریوس در حالت جانورنمایش لذت میبردم.

خم شدم و سگ را گرفتم توی بغلم و جوری چلاندمش که نمیتتوانست فرار کند. مدام واق واق میکرد و تلاش میکرد دستم را گاز بگیرد. وقتی رداها، پاتیلها، کتابهای درسی و چشم های خشکیده ی سوسک و پرهای ققنوس را در چمدانم چپاندم، با کمک اتوبوس شوالیه به ایستگاه قطار رفتیم. وقتی رسیدم قلبم آمده بود توی دهانم. جلوی دهانم را سریع گرفتم و بدون تشکر دویدم بیرون و بالا آوردم. کنار ایستگاد کینگزگراس پیاده شدیم. وارد کلیسای مخروبه و خاک خورده ای شدیم. خم شدم و زانوهایم را گذاشتم روی زمین و دستانم را از هم باز کردم تا سیریوس بتواند بیاید پایین. سیریوس بی معطلی جهید و به شکل انسانی اش درآمد. - چیکار میکنی دختر؟! چرا باباتو گیر انداختی؟ گفتم: «تقصیر خودته. من به تلافی اینکه تو نمیگی کیا و چرا تعقیبت میکنن حبست کردم. تقصیر خودت بود سیریوس.» تا این حرف از دهانم بیرون آمد فهمیدم زیاده روی کرده ام. سیریوس باز اشت عصبانی میشد. چند قدم عقب رفتم. نفسم درنمیآمد. عصبانیتهای سیریوس خیلی وحشتناک بودند. دهانش را باز کرد تا چیزی بگوید. اما بعد تغییر عقیده داد. رویش را برگرداند و با لحن سردی گفت: «خب اگه دلت نمیخواد من باهات باشم بگو. لازم نیست اینقدر دروغ سرهم کنی. تو ترم جدید بهت خوش بگذره عزیزم.» به شکل سگی اش درآمد و از کلیسا رفت بیرون. حتی پشت سرش را هم نگاه نکرد.