هیاهو؛

مملو بود از هیاهو و هر کدام سعی داشتند توجه ام را به خود جلب کنند. مانند کودکی بودم گمشده در بازار که با ترس هر طرف را برای یافتن جوابی جستجو می کرد و اشک را روی گونه هایش سرازیر میساخت.

اما این کودک مادرش را گم نکرده بود ، به دنبال پروانه اش میگشت ... تمام بازار را می دوید و به انسان ها برخورد میکرد . دائم زمین میخورد اما آنقدر به فکر پروانه بود که مداوا نمیکرد و اشک نمی ریخت ... تنها بلند می شد تا گمشده اش را پیدا کند

انگار دردی که بر روی قلبش بود توجهات را از زانوی زخمی میگرفت. خاطرات با پروانه در ذهنش بازسازی میشد . او را کنار خود تجسم میکرد تا آرام گیرد . کودک حالا متفاوت شده بود ، دیگر با هیچ دردی گریه نمیکرد و با هیچ حرفی ناراحت نمیشد ؛ تنها به پروانه فکر میکرد ...

تا میان مردم پروانه ای دید . به وسط خیابان روانه شد ، بدون توجه به ماشین هایی که عبور میکردند . صدای جیغ آنها را نمی شنید ، تنها می دوید تا پروانه اش را پس گیرد از دنیایی که آن را گرفته بود...

ناگهان دستی او را کشید ؛ اما داد نزد ، فریاد نکشید ، تنها در سکوت در آغوش گرفت تا پسرک آرام شد . سپس تنها گوش فرا داد به آنچه او میگفت ... و در آخر در گوشش زمزمه کرد " هفت ثانیه آخر عمر خاطرات تکرار میشه فعلا تا آن موقع باید این آغوش همراهت باشد "