ایوانا بلک پارت یکم

ـ اینجا چه خبره؟! سیریوس بلک با چوبدستی اش اتاق را نورانی کرد و با وحشت به من نگاه کرد. از چهره اش پیدا بود همین الان از خواب پریده و با شنیدن صدای جیغ من راهی اتاق شده. موهایش آشفته و لباسش چروک بود. همان طور که نفس نفس می زدم، با گریه دویدم طرف سیریوس و پریدم توی بغلش. سیریوس اول جا خورد؛ اما بعد لبخند زد و دستانش را دورم حلقه کرد. صدای ضربان قلبش و گرمای نفسش را حس کردم. بی اختیار داشتم هق هق میکردم. «خواب...خواب دیدم...تو رو...گرفتن و...کشتنت...» با صدای بلندتری زار زدم. سیریوس شانه هایم را گرفت و گفت: «آروم باش دختر، یه نفس عمیق بکش. اون فقط یه کابوس بود.» نفس لرزانی کشیدم. سیریوس با افسون جمع آوری لیوان آبی را که روی پاتختی اتاقم گذاشته بودم برداشت و داد بهم.

یک نفس آب را سر کشیدم. ـ ایوانا، مطمئنی حالت خوبه؟ میخوای امشب کنارت بخوابم؟ خوبی؟ گفتم: «نه، بابا، نمیخواد. تو زیادی نگرانی.» سیریوس نگاهی بهم کرد. «خب شاید به خاطر اینه که تازه دو ساله پیدات کردم و دارم باهات زندگی میکنم و یه کم نگران دخترمم، نه؟» لحن صدایش کمی سرزنش آمیز بود. ـ اوه...درسته، ببخشید. فکر نکنم لازم باشه که... حرفم را عوض کردم. «ولی شاید خوب باشه امشب کنارم بمونی. میترسم باز کابوس ببینم.» حرفم تا حدی دروغ بود. البته بدم که نمی آمد سیریوس که تا به حال فقط دو سال فرصت زندگی با او داشتم کنارم بخوابد، ولی نگران کابوس نبودم. هرچند کاملا به دیدن لبخند سیریوس می ارزید. روی تختم دراز کشیدم و پتویم را تا چانه بالا کشیدم. طولی نکشید که صدای خروپف ملایم پدرم به گوش رسید؛ اما من نمیتوانستم بخوایم. داشتم به دو سال پیش فکر میکردم...

= دو سال قبل = مدیر پرورشگاه وارد خوبگاه ما شد. بچه ها همگی با هیجان سرشان را از روی تخت های قراضه و سفت مثل سنگ شان بیرون آوردند؛ چون هر وقت مدیر پرورشگاه به یکی از خوابگاه ها میآمد معنی اش این میشد که برای یکی از بچه ها سرپرست پیدا کرده. دیگر سال ها بود قطع امید کرده بودم. دیگر حتی سرم را هم بیرون نمی آوردم از تختم. پذیرفته بودم تا هیجده سالگی نه دوستی پیدا خواهم کرد و نه سرپرستی بریم می آمد. این پذیرش به بهای گزافی برایم تمام شده بود؛ به بهای ماه ها انتظار کشیدن و ناامید و نا امید و نا امید پشت نا امید شدن. اما نه. مدیر پرورشگاه گفت: «ایوانا بلاتریکس بلک. ایوانا کجاست؟»

سرم را سریع بلند کردم و حسی در وجودم پخش شد که به اندازه ی حس تعجبم شدید بود: امید دوباره. احساسی که بیشتر از نه سال بود احساس نکرده بودم. مثل فنر از جایم پریدم و دویدم ست در. دل توی دلم نبود تا ببینم چه کسی آمده و مرا از این زندگی نکبتی نجات داده. فرشته ی نجات من یک مرد بود؛ مردی با لباس های پاره و موهای آشفته ی مشکی، بلند و مواج و ریش کوتاه. با دیدن من که دویدم توی راهرو چشمانش از خوشحالی برق زد. قیافه اش آن موقع زیاد جالب نبود و به خاطر دویدن نفس نفس میزد اما من از همان اول عاشقش شدم. ـ تو کی هستی؟ مرد گفت: «سیریوس بلک. تو میتونی همون سیریوس صدام کنی.»

سرم گیج رفت. قلبم داشت پر میکشید. «ب...بلک؟! تو...» چشمانم گشاد شدند. سیریوس با لبخند آمد طرفم. بغلم کرد؛ بغلی خیلی محکم و گرم و صمیمی و از ته دل. احساس میکردم دارم روی ابرها پرواز میکردم. اشک شادی چشمانم را تار کرده بود. به سیریوس نگاه کردم. با همان لبخند که حالت شیطنت آمیزی هم در خود نهفته داشت او هم نگاهم کرد. «بالاخره بعد از یازده سال پیدات کردم دخترم.» = برگشت به زمان حال = از افکارم بیرون آمدم. چند بار به این طرف و آن طرف غلت زدم. خوابم نمی برد. چند لحظه به سیریوس خیره شدم. ظاهرش حالا صدبار بهتر از زمانی به نظر می رسید که اولین بار در پرورشگاه دیده بودمش. غلت زدم و خودم را رساندم به آن طرف تخت پیش او. دستش را بلند کردم و همان طور که خواب بود دور گردنم دستش را حلقه کردم. این بار طولی نکشید که خوابم برد. = مدتی بعد، صبح = ـ ایوانا، ایوانا، بلند شو! یه خبر برات دارم! سریع بیا پایین!