داستان صدای چکمه

فانی پوتیت عروسک پارچه ای محبوبش را زیر بغلش گرفت و چهار زانو جلوی ایوان خانه دایی جونز نشست. خورشید دیرهنگام بعد از ظهری از میان برگهای درخت بزرگ بلوط می تابید و نور لرزانش را به روی اتاق می انداخت تمام حواس بچه را نور طلایی خورشید به خود معطوف کرده بود و به گونه ای نگاهش به بالا دوخته شده بود که انگار هیپنوتیزم شده است. صدای صحبت یکنواختی از اتاق می آمد. الن خوشحالم که امروز با ما به کلیسا اومدی چرا شب نمیمونی؟ دیگه خیلی دیر شده قبل از اینکه به خونه برسی هوا تاریک میشه مادر فانی جواب داد : " مهم نیست سالی میدونی که لیج به شام چقدر حساسه برای اون و پسرا غذا روی اجاق گذاشتم ولی دوست داره فانی و من خونه باشیم. از این گذشته دوست داره درباره اینکه زن سام بورث تونسته اون رو به کلیسا بکشونه یا نه خبری بشنوه صدای خنده مادرش افکار بچه را که غرق فکر بود پاره کرد بلند شد و ایستاد لباسش را روی زیر پیراهنی بیرون آمده اش کشید و توی اتاق رفت " فانی شال گردنت رو بردار وقتی خورشید غروب کنه هوا سرد میشه همان طور که دختر کوچولو داشت به طرف صندلی کنار بخاری میرفت تا شال گردنش را بردارد دایی با یک فانوس

از در پشتی توی اتاق آمد. الن، لازمت میشه فتیله اش تازه است و برات پرش کردم الن برادر کوچک ترش را به نشانه خداحافظی بوسید و او را آرام در آغوش گرفت چند ضربه آرام به شکم پف کرده زن برادرش زد و گفت : " آخر هفته بر می گردم. چیزای سنگین رو بلند نکنی اگه احساس تهوع اذیتت کرد چای نعناع درست کن برات توی آشپزخانه گذاشتم. راستش تا حالا بچه ای مثل اینو ندیدم که این قدر مادرشو اذیت کنه. حتما پسره با شنیدن این حرف فانی اخم کرد. در خانه او از همه کوچک تر و تنها دختر بود و چهار برادر داشت و با شوق هر شب از خدا میخواست که به زندایی اش دختر بدهد. تنها دلخوشی بعدی اش عروسک پارچه ای مورد علاقه اش بود که مادرش برایش درست کرده بود محکم عروسک را زیر بغلش گرفت و شال گردنش را با همان دست برداشت و با حوصله منتظر شد زن دایی سالی آرام لپش را بوسید و فانی را با مهربانی بغل کرد زن دایی در گوشش گفت : " اگه یه دختر داشته باشم دوست دارم به بانمکی تو باشه دایی جان سر فانی را نوازش کرد و گفت : " خدا حافظ، اگه مامان گربه پیر بچه گربه هایش رو به دنیا آورد، بهت یه سبد میدم تا اونا رو این ور اون ور ببری " این حرف روی صورت فانی لبخندی انداخت و ذهنش را از احساس بدی که درباره پسرها داشت پاک کرد. این شال

از در پشتی توی اتاق آمد. الن، لازمت میشه فتیله اش تازه است و برات پرش کردم الن برادر کوچک ترش را به نشانه خداحافظی بوسید و او را آرام در آغوش گرفت چند ضربه آرام به شکم پف کرده زن برادرش زد و گفت : " آخر هفته بر می گردم. چیزای سنگین رو بلند نکنی اگه احساس تهوع اذیتت کرد چای نعناع درست کن برات توی آشپزخانه گذاشتم. راستش تا حالا بچه ای مثل اینو ندیدم که این قدر مادرشو اذیت کنه. حتما پسره با شنیدن این حرف فانی اخم کرد. در خانه او از همه کوچک تر و تنها دختر بود و چهار برادر داشت و با شوق هر شب از خدا میخواست که به زندایی اش دختر بدهد. تنها دلخوشی بعدی اش عروسک پارچه ای مورد علاقه اش بود که مادرش برایش درست کرده بود محکم عروسک را زیر بغلش گرفت و شال گردنش را با همان دست برداشت و با حوصله منتظر شد زن دایی سالی آرام لپش را بوسید و فانی را با مهربانی بغل کرد زن دایی در گوشش گفت : " اگه یه دختر داشته باشم دوست دارم به بانمکی تو باشه دایی جان سر فانی را نوازش کرد و گفت : " خدا حافظ، اگه مامان گربه پیر بچه گربه هایش رو به دنیا آورد، بهت یه سبد میدم تا اونا رو این ور اون ور ببری " این حرف روی صورت فانی لبخندی انداخت و ذهنش را از احساس بدی که درباره پسرها داشت پاک کرد. این شال

گردنش را روی شانه هایش محکم کرد و یک طرف شال گردنش را روی طرف دیگر انداخت فانوس را که روشن بود برداشت دست راست فانی را گرفت و دوتایی به راه افتادند تا مسیر شش کیلومتری تا خانه را طی کنند. باران سنگینی که در تمام طول هفته گذشته باریده بود جاده را جوری خراب کرده بود که راه رفتن را غیر ممکن میکرد. الن و دخترش از همان مسیر ریل راه آهن که آمده بودند داشتند به طرف خانه بر می گشتند. ریل راه آهن هشتصد متر از جاده اصلی فاصله داشت. راه آهن از راههای پر پیچ و خم کوهستانی میگذشت و از روستاها عبور میکرد و قطارهایی که روی آن حرکت می کردند زغال سنگ و الوارهای چوب منطقه را حمل می کردند. مادر و دختر از روی ریل راه آهن به طرف خانه به راه افتادند. این از قطارها و جاهای دوری که رفته بود برای فانی حرف میزد دختر کوچولو هم دوست داشت تا از شهرهای بزرگ دور دست از مادرش چیزهایی بشنود. فانی چند بار به شهر رفته بود ولی هیچ وقت از منطقه وایس کانتی خارج نشده بود فانی حرفهای پدرش درباره عمو جک را به یاد آورد عمو جک از وایس کانتی حتی از ایالت ویرجینیا هم بیرون رفته بود او در جای دوری که اسمش کوبا بود برای آقایی به اسم روزولت جنگیده بود. فانی تعجب می کرد که چرا کوبا با خانه خودشان فرق دارد. آخرین اشعه های نور خورشید در پشت درختان روی کوه در حال ناپدید شدن بودند سایه ها به طرز ترسناکی از پشت درختان جنگل در دو طرف ریل راه آهن نمایان شدند.

صداهای خشخشی که از میان بوته ها می آمد فانی را می ترساند ولی صدای آرام مادرش ترسش را از بین میبرد. " بچه هیچی نیست فقط چند تا روباه هستند صدای ناله جغدی از وسط تاریکی شنیده شد و فانی که ترسیده بود محکم دست مادرش را گرفت. بالاخره همه جا تاریک شد و شب رسید تنها چیزی که میشد دید روشنایی گرم فانوس و سایه خودشان بود که پشت سر آنها افتاده بود. شبی تاریک و بی مهتاب بود روشنایی ضعیف چند ستاره از میان تکه ابرهایی که به آرامی حرکت میکردند دیده میشد. فانی روی تکه های پراکنده سنگ ریزه ها سر خورد و الن متوجه شد که دخترش خسته شده است. یه کم استراحت میکنیم گمونم کمتر از دو کیلومتر دیگه مونده الن فانوس را پایین گذاشت مادر و دختر سعی کردند در جای راحتی روی ریل راه آهن بنشینند. مامی تاریکی خیلی ترسناکه خدا ما رو میبینه؟ از ما محافظت میکنه؟ " آره فانی. یادت می یاد که کشیش جوانی که تازه اومده توی کلیسا چی گفت؛ خدای خوب همیشه با تو هست وقتی احتیاجش داری صداش ..بزن بهتره این کاری که من میکنم انجام بدی " مامی کدوم کار؟ " الن در حالی که موهای دخترش را نوازش میکرد گفت

من یکی از دعاهای مخصوص رو میخونم فانی داشت به حرف مادرش فکر میکرد که یکدفعه متوجه صدایی شد. صدا از سمتی می آمد که از آنجا آمده بودند چشمان دخترک به سیاهی مثل قیر دوخته شد. صدا خیلی ضعیف بود ولی مثل بقیه صداهایی که در طول راه شنیده بود نبود. صدای آهسته کسی بود که دارد راه میرود و به " طرف آنها می آید. مامی صدا رو میشنوی؟ " چه صدایی بچه؟ " فانی به مادرش نزدیک تر شد و گفت : " یه نفر داره می یاد " الن دخترش را برای دلداری بغل کرد و جواب داد : " فقط داری خیال میکنی فانی به اندازه کافی استراحت کردیم پاشو بریم خونه بابات نگران میشه الن فانوس را برداشت و دست فانی را گرفت و به راه افتادند. بعد از مدتی صدایی که دختر کوچولو را ترسانده بود دوباره شنیده شد. این بار صدای قدمها واضح تر بود و قطعا نزدیک تر صدای سنگین چکمه ها از راه دور در تاریکی طنین می انداخت. " مامی دوباره صدا رو شنیدم! " " ساکت بچه الن فانوس را بالا گرفت. ببین هیچی اونجا نیست

فانی دست مادرش را که در دستش بود فشار داد و عروسک پارچه ای را محکم گرفت صدای ناله جغد هنوز از دوردست می آمد و نسیم شبانه صدای خش خش برگ درختان را در می آورد. الن گفت : " هوا بوی بارون میده این باد از بس شدید هست میتونه کرمها رو با خودش ببره دختر کوچولوی من الان به خونه میرسیم اونجا، پیچ آخره " فانی با حرف مادرش آرام شد ولی در سیاهی پشت سرش صدای قدمها بلندتر شد صدای چکمه بود چکمه های سنگین روستایی. مامی داره نزدیک تر میشه " الن فانوس را بلند کرد و به اطراف چرخاند و دوباره گفت : " ببین بچه هیچی اونجا نیست اگه راست میگی بگو چیه؛ بیا آواز " خدای بزرگ رو بخونیم فانی با مادرش شروع به خواندن آواز کرد ولی در حالی که صدای قدمهای سنگین نزدیک تر و نزدیک تر میشد صدایش به خاطر ترس میلرزید نمی فهمید چرا مادرش متوجه صدا نمیشود. صدای آواز الن بلندتر شد و در جلوی نور گرم ،فانوس نور ضعیف خانه از وسط درختان سوسو زد پارس سگی در آن حوالی خواندن آواز را قطع کرد. " ببین بچه تقریبا به خونه رسیدیم تینکر داره به طرف ما می آد. تینکر بزرگ و پیر قبلا شیرها رو توی کوهها دنبال

می کرد اون مراقب ماست تا به خونه برسیم " مامی پس بیا تندتر بریم میدونم اونجا هیچی نیست الن اطراف را با فانوس نگاهی کرد و همان طور که به جلو می رفتند داد زد : " اینجا تینکر بیا پسر! " " الن تویی؟ " وقتی فانی صدای پدرش را در تاریکی شنید احساس خوشحالی وجودش را پر کرد. سلام لیج، متاسفم که دیر کردم به خرده تند اومدم که برای بچه خسته کننده بود. اون خسته شده " لیج دخترش را بغل کرد و باقی راه را با خودش به خانه برد. بعد توی خانه الن به فانی کمک کرد تا لباسهایش را عوض کند و با مهربانی او را به رختخواب برد. صدای آرامش بخش پدر و مادرش از آشپزخانه شنیده می شد. حتی صدای خروپف برادرهایش از اتاق پشتی می آمد که او را به خنده انداخت خوشحال بود که خودش و مادرش صحیح و سالم به خانه رسیدند. " قبل از اینکه چشمهایش را ببندد صدای مادرش را شنید. لیج من صدای پاهایی را میشنیدم نمیخواستم بچه رو بترسونم به خاطر همین آواز خوندم و فانوس رو به اطراف چرخوندم و به فانی گفتم که چیزی وجود نداره تا از اون بترسه ولی لیج قبل از اینکه از ریل راه آهن پایین بیاییم برای آخرین بار فانوس رو به اطراف چرخوندم اون موقع بود چیزی که دنبالمان میکرد را دیدم شکل یه آدم بود، آدمی که سر نداشت