شازده کوچولو، تک ستاره ای که می‌خندد

روباه درست می‌گفت. اهمیت برخی چیز های ساده از ذهن ما پاک شده. چیز های هویت بخش. داریم معنا و هویت را از دست می‌دهیم.داریم مانند بزرگتر ها می‌شویم. بزرگتر هایی که آرامش و زیبایی را در خانه‌ای با آجرهای قرمز و گل‌های شمعدانی نمی‌یافتند اما خانه ای گران قیمت توجهشان را جلب می‌کرد. داریم مانند بازرگانی می‌شویم که بدون اینکه حتی یک بار رویایی را در گوش ستاره ای نجوا کند و در تاریکی میان نورشان پناه بگیرد، آن را روی کاغذ بنویسد و در کمد بگذارد تا مالکش باشد. آن قدر غرق شمردن شده ایم که کار ساده ای که باید روزمان را با آن آغاز کنیم را فراموش کرده ایم. بائوباب ها! از بائوباب های ذهنمان غافل شده ایم!

روباه اما درک می‌کرد. می‌دانست اگر اهلی شود باید به پای گریه اش هم بنشیند. او معنا و زندگی را درک میکرد. می‌دانست که حقیقت فرا تر از ظاهر است. می‌دانست مهم نیست چند گل مانند گل تو در دنیا وجود داشته باشد، اگر تو به او بها دهی و دوستش داشته باشی، او تک است. او چیز های حقیقی را فراموش نکرده بود.ما فراموش کرده ایم. او شازده کوچولو را تنها نگذاشت، اما ما او را تنها گذاشتیم تا از شدت غم چهل و هشت بار غروب خورشید را تماشا کند...

برای ما که زندگی را می‌فهمیم، اعداد و ارقام اهمیت چندانی ندارند. _خلبان دوستم(شازده کوچولو) هرگز چیزی را برایم توضیح نمی‌داد. شاید فکر می‌کرد من هم مثل او هستم. اما من نمی‌دانم چطور باید از بیرون جعبه گوسفند داخل آن را دید‌. شاید کمی شبیه بزرگترها شده‌ام. احتمالاً پیر شده‌ام. _خلبان شازده کوچولو دوباره سر حرف را باز کرد و گفت:« آدم‌ها کجان؟ تو این بیابون آدم احساس تنهایی می‌کنه...» مار گفت:« بین آدم‌ها هم احساس تنهایی می‌کنی.»

فقط با چشم دل میشه درست دید. چیزهای مهم از دید چشم سر پنهانند. _روباه بچه‌ها برای یه عروسک کهنه کلی وقت می‌ذارن و اون عروسک براشون خیلی مهم میشه. اگه کسی عروسکشون رو ازشون بگیره، گریه می‌کنن... اونا خوشبختن. شازده کوچولو گفت:« آدم‌های سیاره ی تو پنج هزار گل رز در یک باغ پرورش می‌داد اما چیزی رو که دنبالشن توی اون پیدا نمی‌کنن. گفتم:« بله، پیداش نمی‌کنن» _در صورتی که می‌تونن اون رو در یک گل رز یا مقدار کمی آب پیدا کنند. _درسته. _اما چشم‌ها کورن. باید با چشم دل دید...