فراموشی پس از سانحه(عمداً توسط مغز)

قطعاً اتفاقاتی هستند که کنار آمدن با آنها برای ما بسیار سخت و طاقت فرسا است. بعضی اوقات مغز برای کنار آمدن با حادثه‌ای خاطره‌ی جدید و دروغینی را در ذهن ما می‌سازد. خاطره‌ای که کنار آمدن با آن حادثه را برایمان راحت‌تر می‌کند و شاید ما هیچ شکی در درستی آن نداشته باشیم . گاهی اوقات هم به خاطر عذاب وجدان این کار را می‌کند؛ برای رهایی از آن یا کنار آمدن با آن. ذهن ما در خیلی مواقع دیگر هم ما را گول می‌زند. دلیل این اتفاق اگر همیشه ترس نباشد، در اکثر موارد همین طور است. ترس.

ترس از قبول اینکه کسی مرده و باور داشتن به اینکه او نمرده. ترس از اینکه چه آدم منفور و وحشتناکی هستیم و باور به اینکه ما آن کار را انجام نداده ایم. ترس از غمی که دانستن یک واقعیت برای ما به دنبال دارد و باور به اینکه از آن حقیقت بی‌خبر هستیم. چه بسا تمام عمرمان را در جستجوی آن حقیقت بگذرانیم و در غم ندانستنش رنج بکشیم. به راستی، غم دانستن دردناک تر است یا غم ندانستن؟ این را نمیدانم؛ اما می‌دانم که حداقل از نظر مغز ما غم به یاد آوردن از غم فراموش کردن دردناک تر است. پس فراموش می‌کند.

منبع این اسلاید سایت برنا هست: تروما یک زخم عمیق روانی است که پس از تجربه موضوعات دردناک در قلب و ذهن ما به وجود می‌آید. ضمن آنکه توجه داشته باشیم تروما می‌تواند مانند یک بیماری خاموش ما را تحت تأثیر قرار دهد. تروما حتی باعث می‌شود هیپوکامپوس Hippocampus (قسمتی از دستگاه لیمبیک مغز است که مرکز یادگیری است) در مغز کوچک‌تر شود چون سیستم عصبی برای حفاظت از شما خاطرات را دچار از هم گسیختگی می‌کند تا با یادآوری آن مجدد دچار استرس و هیجانات منفی نشوید به همین علت ممکن است شما خاطرات گذشته را به یاد نیاورید. (یادآوری خاطرات تروما همراه استرس و هیجانات منفی است و سیستم عصبی برای پیشگیری از آن خاطرات را از هم گسیخته کرده و ما بخشی از آنها یا همه شان را به یاد نمی‌آوریم. این باعث کوچک شدن هیپوکامپوس مغز نیز می‌شود)

منبع این اسلاید سایت خبرگزاری مهر هست: حافظه انسان بیشتر مانند فتوشاپ کار می‌کند تا یک ضبط کننده ویدئو. هر بار که سعی می‌کنید یک خاطره احساسی منفی یا مثبت را بازیابی کنید، مغز جزئیات ساده را در خاطرات شما تغییر می‌دهد به طوری که ذهن شما برای این‌که ناخالصی‌های بی‌اهمیت - از دیدگاه خود - را حذف کند یا فاصله بین صحنه‌ها را پر کند و اطلاعات را به روز کند یا برای حذف کل صحنه‌ها برای این‌که جزئیات اصلی خود را از دست بدهد، کار می‌کند.

پس فهمیدیم که حافظه ی ما در حالت عادی هم به هیچ وجه قابل اعتماد کامل نیست و جزئیات خاطره ها را به نفع خواسته ها و علاقه های ما و ... تغییر می‌دهد، چه برسد به زمانی که تمام یک خاطره برایش ناخوشایند و استرس زا باشد. این جا است که مغز پادرمیانی می‌کند تا از ما محافظت کند و آن خاطره را حذف کرده یا تغییر می‌دهد.