شاید شعر

سالهاست در تب تو بیمارم روزی شاید تو شوی تیمارم

می روم،باید که تنها باشم یاد تو هر لحظه شد دیوارم

یادم این نیست شروع تو چه بود سایه‌‌ی تو تا کجا بود یارم

اگر این پرده نمایش باشد به چه سمتی می‌کشی این کارم؟

دوسه خطی تو بخوان از غم من بی سبب نیست چنین افکارم

سالها می‌گذرند و مای من ما نبود و میکشم این بارم

لحظه ها در آن تو می‌گذرند این چنین در خلاء ات دچارم

باید این جسم شکسته بادا میشود، اما به تو ناچارم