حقیقت؛

تابستان بود و نور خورشید به موج های آرام دریا می تابید. با دستان ضعیفم پاهایم را از روی ویلچر بر روی شن های نرم ساحل گذاشتم.

گرمای شن ها حس تازه ای داد.تمام توانم را جمع کردم و نفس عمیقی بیرون دادم؛با تمام آن چه در توان داشتم سعی در حرکت پاهایم دادم...

بالاخره بعد چندین سال تلاش،شکست های مداوم و زمین خوردن های زیاد،یک قدم برداشتم...باورم نمیشد من پاهایم را حرکت دادم!!چشمانم از اشک های ریخته نشده،درخشیدند

با خوشحالی بی سابقه ای فریاد زدم مامان...مامان...ما...یک لحظه صبر کن؛ مامان؟من که مادری ندارم. در آن لحظه درخشش چشمانم ناپدید شدند و اشک ها بر روی گونه هایم چکیدند‌.یادم آمد،انگیزه ام برای راه رفتن را یادم آمد.دلم میخواست برای یک بار هم که شده با توان خودم به سمت مادرم بدوم و در آغوش گرمش استراحت کنم اما،زمانی که موفق به اینکار شدم،مادری نداشتم.حقیقت این است