تمام عمرم

تا جایی که از زندگی ام را به یاد دارم دائما در حال دویدن ، دویدن و دویدن بودم نمی دانستم که میخواهم به چه برسم

یاد دارم به روزی بهاری رسیدم هوا صاف بود و گل ها شکوفه داده بودند اما نه ایستادم تا لحظه ای از آن هوا لذت ببرم

دویدم ، دویدم تا به روز های گرم مرداد رسیدم اما حتی نه ایستادم تا معجون مخصوص پدرم که با عشق برایم درست کرده بود را بچشم

آنقدر دویدم تا جایی که صدای خش خش برگ ها را بشنوم و باد مهرگان گونه هایم را نوازش کند چرا ؟چرا ؟ چرا ؟ لحظه ای نه ایستادم تا از آن نسیم خنک لذت ببرم

حال نفس نفس زنان به دشتی سپید و سرد رسیده ام دیگر نای دویدن ندارم حال نشسته ام با حسرت اینکه برای رسیدن به چه چیزی ؟ آن لحظه ها را فدا کردم

با خیال آن که بازهم تکرار می شوند حال بالاخره آن دویدن ها تمام شده اند اینکه به آن اهدافی که یک عمر دوان ، دوان به دنبالشان بوده ام رسیده ام یا نه چندان ارزشی برایم ندارد

حال من مانده ام با جسم و روحی خسته با کوله باری از ای کاش می شد ، ای کاش ایستاده بودم ، ای کاش رفته بودم ، ای کاش گفته بودم ، ای کاش ، ای کاش ، ای کاش ، حال من مانده ام و دنیایی از ای کاش ها .