-ریآنا

_ رینآ...پرنسس رینآ... توی انبوه یخ و کریستال های یخ زده میدویدم؛ امکان ندارد دوباره به دست اشرافزادگان خودخواه بیافتم. شاید پادشاه از اینکه شب ازدواجم با ولیعهد فرار کرده ام کمی دلگیر و اندوه بار شود ولی برای من فقط گریز اهمیت دار است.

لباس سفیدم را با شمشیر و چاقو تکه تکه کردم و لباس رزم پوشیدم. تا به حال سربازان دنبال من میگردند و بی شک ولیعهد... ناگهان یک شوالیه از پشت به من نزدیک و قبل از حمله صورت نگران و زیبایش برایم ظاهر شد... دستم را از پشت محکم کشید و مجبورم کرد مقابلش بیاستم. شمشیر را کشیدم؛

_ دست نزن بهم رُی...ازینجا برو! من برنمیگردم. مجبورم نکن کاری که نمیخوامو بکنم _ نمیخوام بر گردی. منم باهات میام رینآ _ برادر ابله م! تو نباید خودت رو توی دردسر بندازی رُی شمشیر خود را انطرف روی انبوه برف ها انداخت؛

به سمتم آمد؛ زخم روی گونه ام را نوازش کرد _ منم باهات میام رینآ...مثل مادرمون تنهات نمیزارم _ رُی ولی اخه...تو...جانشین پدر... دیگر نگذاشت چیزی بگویم فقط مرا از آن سرزمین دور و دورتر کرد تا جایی که چیزی به یاد نمیاورم ریآنا-رُی