آخرین جادو p¹⁴

یک هفته بعد... من تبدیل به یه مبارز شده بودم و خودم باورم نمیشد که چجوری با این سرعت تونستم جنگیدن رو یاد بگیرم! کاملا برای مقابله با شونگا آماده بودم. ولی استرس افتاده بود به جونم! خیلی میترسیدم! به شمشیر آبی ای که درست کرده بودم نگاه کردم. واقعا قرار بود با این با یه هیولا بجنگم؟

ولی خیلی حس خفنی داشت. جریان آب توی شمشیر میتونست خیلی خفن جلوه کنه😅ببین فکر چی ام🗿😂از یه طرف خیلی مصمم بودم از یه طرف خیلی استرس داشتم. از این که قرار بود با یه هیولا مبارزه کنم و فقط یه هفته براش وقت گذاشتم! ولی همه باور داشتن که من میتونم. ولی بازم وحشت امونم نمیداد!

وقتی رفتم مدرسه همه پریدن روم😐شروع کردن سوال پیچ کردن«امیکو هیولا رو شکست میدی؟ امیکو به نظرت آمادگیش رو داری؟ امیکو نمیترسی؟»... یه نفر از پشت گفت«دوستان لطفا کنار بکشید!» چقد صداش آشنا بود! برگشتم سمتش. آها جادوگر بنتاست. میگم آخه چقد آشناست. اومد پیشم به بچه ها گفت«لطفا آرامش کنید عه🗿» خندم گرفت. همه رفتن عقب بعد رفتیم کلاس هامون. اوسکول گیر آوردن🗿

با همه مخلوط احساساتم توی کلاس نهایت توجه رو به درس کردم. پس من کی قراره بتونم یه کلمه بخونم🗿۱۰۰ تا حرف یاد گرفته بودیم و هنوز هیچی نمیتونستم بخونم. اما چرا. یه چند تا کلمه حروفشون آشنا بود. سعی کردم کلمات رو بخونم. یکم سخت بود ولی تونستم. سعی کردم با این کار ذهنم رو از این قضیه دور کنم. و خب موفق شدم. خوندن و نوشتن تنها کاری بود که من رو از جهان بیرون محو میکرد. حسابی غرق خوندن کلمات عجق وجق شده بودم که نفهمیدم کی زنگ خورد!

رفتم بیرون مامانم جلوی در منتظرم بود. رفتم پیشش گفتم «مامان من میتونم بخونم😀» «جدی😀آفری عزیزم😄» بی صبرانه منتظر بودم همه حروف رو یاد بگیرم و بتونم همه چیز رو بخونم. نمیدونم چرا اینق. عجله داشتم🗿فکر میکردم خوندن خیلی چیز خفنیه. ولی از اون خفن تر هاش بودن. ولی در حال حاظر مغز من فقط در همین حد کشش داره متاسفانه🗿😂

از مدرسه که اومدم سریع رفتم سراغ تمرین. این بار سعی کردم تصویر سازی کنم. یه هیولا رو تصور کردم که سعی داشت من رو بکشه. کم کم داشتم حس میکردم داره سخت میشه. اگه از پسش بر نمیومدم چی! اگه جادوی من رو هم میگرفت چی! سرم رو به چپ و راست تکون دادم تا افکار منفی رو از ذهنم دور کنم. احساس میکنم بی فایدست! اخه دشمن خیالی کی جای دشمن واقعی رو گرفته که الان بگیره! ولی با همه این ها بازم دست بر نداشتم

همیجور داشتم شمشیر میزدم که یهو یه چیزی جلوم رو گرفت. سر بالا آوردم دیدم سان‌ییه. گفت«با دشمن خیالی؟ اینطوری واسه مبارزه رزمی هم آماده نمیشی» «چرا؟» «چون دشمنی که تو توی ذهنت درست میکنی ضعیف تر از خودته. و دقیقا همونجوری مبارزه میکنه که تو میخوای. چون ساخته ذهن خودته. بنابر این نمیتونی باهاش آماده بشی» «خیله خب. خودت خواستی!» یهو حجوم بردم سمتش که گفت«دقیقا همین رو میخواستم» بعد با هم شاخ به شاخ شدیم. سان‌یی قشنگ از تمام قدرتش استفاده میکرد. میتونستم این رو ببینم. حسابی با هم مبارزه کردیم و اصلا نفهمیدیم کی شب شد!

دست از شمشیر زدن برداشتیم و به آسمون نگاه کردیم. تاریکِ تاریک بود. به سان‌یی گفتم«ساعت چنده؟» «نمیدونم بیا بریم تو» بعد بلافاصله صدای مامانم اومد«شاخ به شاخیتون تموم شد بیاین تو شام آمادست» سان‌یی گفت«ساعت چنده؟» «۷» «یاخدا کی ۷ شد😐» منم چشمام گرد شد. یعنی ۵ ساعته دارم مبارزه میکنیم!

رفتیم داخل اول رفتیم لباس هامون رو عوض کردیم بعد رفتیم نشستیم شام خوردیم. بعدش به سان‌یی گفتم«راستی آجی من میتونم بخونم😀» «واقعا😀چند تا خرف بلدی؟» «۱۰۰ تا😀» «آفرین عزیزم😄» تو این هاگیر واگیر تنها دلخوشیم همین بود که کم کم داشتم باسواد میشدم. هر چند خیلی مونده بود که بتونم قشنگ بخونم ولی خب برای یه بچه کلاس اول همین کافی بود. به خاطر این موضوع خیلی خوشحال بودم

خب دوستان این پارت هم تموم شد🙂پارت بعد رو سعی میکنم زود بزارم😁ولی قول نمیدم🗿😂💔اهم🗿خب خدافظ😂