جاسوسان نامحسوس S² P⁵

صبح که بیدار شدم دیدم مرینت سر جاش نیست. رفتم سمت حمام که سر جام میخکوب شدم. مرینت! اون بیهوش شده بود. سریع سمتش رفتم. - مرینت! مرینت! - آ... آدرین. - مرینت! حالت خوبه؟ - سرم... گیج میره. آروم براید استایل بلندش کردم و روی تخت گذاشتمش. - آنی، آنی! یه لیوان آب بیار. آنی یکی از خدمتکار های خونمون بود. سریع یه لیوان آب آورد. منم آروم دادمش به مرینت. - حالا خوبی؟ - آره. بهترم. - چیشد یهو؟ - نمی‌دونم. یهو چشمام سیاهی رفت و افتادم رو زمین. بعد که خواستم بلند بشم سرم گیج رفت. - خیلی خب حالا یکم استراحت کن. مرینت چشماشو بست. - آدرین. - جانم؟ چیزی می‌خوای؟ - امروز بریم ببینیم بچمون پسره یا دختر؟ - اگه حالت بهتر بشه میریم. - من خوبم. بعد برای اینکه ثابت کنه که حالش خوب شده سر جاش نشست. - دیدی؟ - باشه میریم اما حالا باید صبحانه بخوریم. - باشه. با مرینت رفتیم پایین و صبحانه خوردیم. بعدش هم رفتیم پیش دکتر و فهمیدیم که بچمون... و... کات (شوخی کردم اسلاید بعدی ادامه‌شه😁)

بچمون پسره! وقتی برگشتیم خونه مرینت پیشنهاد داد تا یکم گیم بازی کنیم. - خب شروع! بعد از اینکه مرینت اینو گفت بازی شروع شد و در آخر من باختم. - این بی انصافیه! - هیچ هم نیست آقای آگرست. - خیلی هم هست خانم آگرست. - اونوقت چرا؟ - شما دو نَفَرین. مرینت یهو زد زیر خنده. - باشه باشه قبول. ما دو نفر. ولی قبول کن گیم من از تو بهتره.‌ - میای یه دست دیگه؟ - البته. ما بازم بازی کردیم و بازی کردیم. تا اینکه من 10 به 4 باختم. - خب آقای آگرست. شرطو باختی پس باید شام درست کنی. - نههههه.

- من میرم تو اتاق. شامو آماده کردی خبرم کن. - مرینت من آشپزی بلد نیستم. حداقل یکم کمکم کن. - متاسفم ولی پسرمون خوابش میاد. - ولی انگار تو خوابت میاد. بعد مرینت رفت بالا و من موندم با شام. آممم. کَسوله چطوره؟ نه مرینت از گوشت اردک بدش میاد. پس...پیتزا؟ نه. استیک؟ نه. آههههه. شاید پاستا خوب باشه. پس شروع کردم به درست کردن. وقتی تموم شد میز رو چیدم و رفتم طبقه ی بالا تا مرینتو بیدار کنم. آروم در رو باز کردم. مرینت خوابیده بود. رفتمو پیشش نشستم. توی خواب خیلی خوشگل تر میشه. دلم نیومد بیدارش کنم ولی دلم می‌خواست دستپختمو بخوره. درضمن، اگه چیزی نخوره ضعف میکنه. - مرینت! مرینت. یکم تکون خورد و دستشو به چشماش مالید. - شام رو درست کردی؟ - آره آماده‌ست. - باشه تو برو من میام.

باشه ای گفتم و رفتم پایین. بعد از چند دقیقه مرینت اومد و من صندلی رو براش عقب کشیدم. بعد که نشست صندلی رو یکم هل دادم تا راحت بشینه. - خب پاستا درست کردی؟ هممممم بوی خیلی خوبی داره. بعد یکم ازش خورد و قیافش رفت تو هم. با تعجب خودمم یکم ازش خوردم. انقدر شور شده بود که به سرفه افتادم. سریع یه لیوان آب خوردم. - اَه خیلی شوره. - ببینم، چند بار نمک زدی هان؟ - نمی‌دونم. یکم فکر کردم. یک بار... دو بار... سه... چهار... - چهار بار. - چهار بار؟ بعد دوباره زد زیر خنده. - وای خدا... چهار بار! حیف این بوی خوب و ظاهر خوشگلش نیست که تو چهار بار نمک ریختی؟ - منکه بهت گفتم آشپزی بلد نیستم. - خیلی خب اشکالی نداره. من فردا بازم درستش می‌کنم. ولی بدون نمک. بعد با این مخلوط می‌کنم تا بلاخره بشه خوردش.

- الان چی بخوریم؟ من گشنمه. - بذار ببینم تو یخچال چی داریم... میگو داریم می‌خوای؟ - باشه درستش کن. مرینت رفت سمت سرخ کن. توشو پر از روغن کرد و میگو ها رو داخلش گذاشت. بعد روشنش کرد و ما باید 10 دقیقه صبر می‌کردیم تا بپزه. تو این مدت مرینت ‌پوره ی سیب‌زمینی هم آماده کرد تا با میگو ها بخوریم. بعد که آماده شد، خوردیمش و رفتیم تو اتاقمون. من یه دوش گرفتم چون فکر می‌کنم بوی غذا گرفتم. بعد هم رو تخت دراز کشیدم و خوابیدم... چشمامو باز کردم. گرمای عجیبی رو حس کردم. یکم سرمو بالا آوردم و فهمیدم تو بغ-ل پدرمم. - پدر! - پسرم. نمی‌دونم چرا؟ ولی حس خوبی نداشتم. خواستم از ب-غ-لش بیام بیرون که محکم منو گرفت. سعی کردم ازش فرار کنم که مچ دستمو گرفت و ول نمی‌کرد. - آدرین خوب گوش کن. مراقب خودت و خانواده‌ت باش تو... بعد یهو تبدیل شد به جکسون فالیستر! - سلام آگرست. آماده باش تا مرینتو ازت بگیرم. یهو حس کردم دستمو ول کرد. منم تا جایی که تونستم فرار کردم. بعد از یه پرتگاه پرت شدم پایین.

آنچه خواهید خواند: فکر نمی‌کنی منو ترسوندی؟ اسمش جینا‌ست. جینا فالیستر دانشجوی روانشناسی... اولین کاری که بهم پیشنهاد شد تو یه شهر دیگه بود... از اون لحظه فهمیدم تو بد دردسری افتادم...