در انتظار مارنی

مثل هر پنجشنبه، ویکتور دوباره کت قهوه ای رنگش را به تن کرد و کلاهی دخترش اما برایش دوخته بود را به سر کرد و از خانه خارج شد.

به گلفروشی آقای جیمز رفت و مثل همیشه یه دسته گل بابونه گرفت‌ و لبخند زد . دوباره با دیدن گل بابونه یاده مارنی افتاد.

به سمت ایستگاه اتوبوس رفت و منتظر ماند. مثل همیشه لبخند می زد و منتظر مارنی بود .

ویکتور هر پنجشنبه با یک دسته گل بابونه به این ایستگاه می رود و منتظر می ماند و دوباره فراموش می کند که مارنی ۵ سالی هست که دیگه کنار او و اما نیست .