ناشناخته... 3p

صبح با د.ر.د.ی ناشی از افتادن از روی تخت از خواب پریدم.....وقتی که چشمام رو باز کردم هیچ جایی رو نمیدیدم....برای ثانیه ای فکر کردم ک.و.ر شدم که فهمیدم هنوز هوا تاریکه و ساعت 4 صبحه.....و وقتی من باشید..نمی تونین بعد از بیدار شدن باز بخوابید.....آهی کشیدم و با خستگی تو تنم رخت خوابم رو درست کردم....دست و صورتم رو شستم و مسواک زدم...روی تاب تو اتاقم که خداراشکر سفت بسته شده بود ولو شدم....فکر کنین اگه می افتادم چی میشد...قبل از اینکه به هاگوارتز برم میرفتم بالای ابر ها ( منظورش رو درک کنین )

هعی روزگار چرا من باید الان و این ساعت بیدار میشدم ؟! به ساعت نگاهی انداختم و دیدم 4 و نیمه‌‌.....یعنی واقعا نیم ساعت گذشت....از اتاق اومدم بیرون.....چقدر خونمون سوت و کوره...رفتم سمت پنجره و پرده رو کشیدم و خونمون در صدم ثانیه پر از نور شد....رفتم سمت آشپزخونه و نون تست ، پنیر ، مربا ، کره و خامه رو برداشتم....کتری رو پر آب کردم و گذاشتم به جوش بیاد تا مامانم چاییش رو بخوره و برا خودمم نسکافه درست کنم.....چند تا نون تست گرفتم دستم و چند تایی درست کردم.....سفره رو چیدم و روی هم نون تست ها رو گذاشتم....ساعت شد 5 و نیم......نیم ساعت دیگه مامان بیدار میشد و منم ساعت 7 میرفتم سکوی ¾9

جهت کرم ریختن 😁

5 تا نون تست دیگه درست کردم و گذاشتم دم در اتاق گوردون....گوردون از بچگی منو میشناخته و همیشه باهام مهربون بوده...و من وقتی بهش کمک می کنم واقعا حس خوبی بهم دست میده...انگار دارم برای کار هایی که برام کرده ازش تشکر می کنم....اون همیشه یک ربع مونده به 6 و بیدار شدن ما میاد و همه ی کار هایی که من انجام دادم رو با جادو انجام میده.....منم می تونم با جادو همه ی این زحمت هایی که کشیدم رو زود حاظر کنم...اما دوست دارم خودم با لذت تک تک این کار ها رو یکی یکی انجام بدم.....واقعا خیلی حوصله دارم....

دوباره رفتم آشپزخونه و نسکافه ای برای خودم درست کردم و برای مامانم چای ریختم تا خنک شه.....ناگهان مادرم با حوله ای برای صورت خیس و آب زدش اومد و گفت ( چرا اینقدر سرو صدا می کنی ؟! ) گفتم ( برا اینکه بیدارشی ) گوردون هم پیداش شد و گفت ( صبح بخیر بانو...صبح بخیر دوشیزه اون تست ها واقعا خوشمزه بودن...ممنون ) منم به گوردون چشم دوختم و گفتم ( به خاطر مواد مرغوبی بود که گرفتی ) گفت ( شایدم به خاطر اینه که شما درست کردین ) لبخند پر رنگی زدم و به مامانم رو کردم ( بیا بشین مامان....باید گرسنه باشی ).....نشستیم و خوردیم.....ماشالا به خودم واقعا...

وقتی تموم شد وسایلم رو جمع کردم و خودم تنها آپارات کردم به ایستگاه....دیدم پسر مو قرمزی از آن گذشت و مادر و پدرش دارن میرن....ولش کن...به کار خودمون میرسیم....« از زبان نویسنده : اریکا نفس عمیقی کشید و با کله به سوی دیوار بین سکوی 9 و 10 رفت......و در کمال ناباوری ماگل ها غیب شد... »