رقص تاریکی پارت 4 💚

(اول از همه بالا رو بخون مرسی 💚) از زبان آگاتا: صبح شد. کلی مورد مشکوک اتفاق افتاد که به صورت خلاصه براتون میگم :1_ سر صبحانه خبر در روزنامه آمد که صندوق بنده پر شده ولی صندوق 713 هنوز خالیه 💫 2_ پای پروفسور اسنیپ می لنگیده و پایین شنلش پاره بوده (به قول خودمون جر خورده بود 😂) 3_ نبودن پروفسور کوییرل 💫 4_ حدس میزنیم که اسنیپ میخواد چیزی رو که داخل دریچه هست رو برداره. (با اینکه خودش جزو اساتید محافظ کننده س) ولی هر چی هست باعث بازگشت ولدمورت میشه 💫 💫 💫 💫 برنامه ی امشب: برویم داخل دریچه.

بعد از یک شام عالی، با هری، رون و هرماینی رفتیم طبقه ی ممنوعه. از جمله ی 🔴 طبقه ی ممنوعه وارد نشوید 🔴 گذشتیم. رسیدیم به آن اتاق. سگ سه سر خواب بود و گمانم این بلند ترین صدای خروپفی بود که تاحالا شنیده بودم. یک ساز به اسم چنگ گوشه ی اتاق بود و خود به خود می نواخت. آرام دست گوشتالو و پشمالو ی هیولا را از روی دریچه برداشتیم. در آن را باز کردیم. چیزی شبیه یک سرسره پدیدار شد و پریدیم داخل آن. افتادیم روی یک سطح پیچ پیچی خیلی درشت و محکم و سیاه. مثل ریشه بودند منتها خیلی گنده و سفت. ناگهان دست و پاهایمان محکم بسته شد.😬 هرماینی با عصبانیت گفت: انقدر ول نخورین!!! اگه نخورین خفه تون نمی کنه!!! من و هری با وحشت به هرماینی نگاه کردیم. سعی میکردیم کاری نکنیم ولی رون؟ چه عرض کنم.😂 هرماینی کشیده شد پایین. بعد هری بعد من. افتادیم توی یک راهرو ی نیمه تاریک. ولی رون مگه آروم میگرفت؟ هرماینی به خود گفت: ریشه های اهریمن.... پروفسور اسپروات چی گفته بود.... توی جاهای تاریک و مرطوب رشد میکنن... از چی دوری میکنن.... آهان! (چوبدستی اش را در می آورد) لوموس مکسیما! (فکر کنم این بود) نور شدیدی ایجاد شد و رون افتاد روی هری.

هردو بلند شدند. گفتم: باز خوبه هرماینی خیلی خوب به درس گیاه شناسی گوش میده. 🙂 رون: اخه کی به یک پروفسور چاق و کسل کننده گوش میده؟ 😒 هرماینی آنقدر به رون چشم غره رفت که رون تسلیم شد: باشه بابا ببخشید 😂🤕 به راهمان ادامه دادیم. راهروی دراز و وحشتناکی بود. (دوستان این داستان کلی تغییرات دارد😁) بعد به یک طاق بزرگ رسیدیم. از یک جایی صدای خش خش می اومد ولی نمیدونستیم کجا. به دری رسیدیم. هرماینی: آلوهومورا! اما در باز نشد که نشد. با ناامیدی گفت: فکر کنم باید دنبال کلیدش بگردیم. ولی کجا؟ ناگهان چشمم به کلید بزرگ و زنگ زده ای افتاد که خود به خود روی زمین کشیده می شد و برای خودش میرفت. انگشتم را بهش گرفتم و گفتم: جواب سوالتو گرفتی. هرماینی. هری: عالیه. کلید انگار که فهمید میخواهیم شکارش کنیم مثل برق و باد فرار کرد. رون فریاد زد: بگیرینش!!

وای که چقدر خنده و تفریح داشت 😂 دقایقی بعد با ردا های جر خورده و بدن کبود، کلید را گرفتیم و کردیمش داخل سوراخ قفل در. اول یک نوشته روی در نمایان شد: فقط دو نفر وارد شوند. در باز شد. راه پله ی مارپیچ مانند و تاریکی بود.رون: من که حاضر نیستم برم اون پایین. هری: خب اولین نفر من هستم. اگه ولدمورت اون پایین باشه به احتمال زیاد من رو میخواد. نگران نباشین. مطمئنم از پسش بر میام. گفتم: کلاه گروه‌بندی گفت که یک راز تاریک و نهفته دارم. ممکنه اون پایین معلوم بشه. هرماینی: پس ماهم میریم پیش دامبلدور. و بدین ترتیب من و هری رفتیم پایین و در رویمان محکم بسته شد. پله ها چوبی بودند و مدام زیر پایمان صدا میدادند. دعا می کردم تحمل وزنمان را داشته باشند! رسیدیم به یک در دیگر. قفل نبود. آن را باز کردیم. بعد از هفت هشت پله ی پهن، دوباره به یک طاق دیگر رسیدیم. طاق روشن بود. (توسط نور ماه) شخصی جلوی یک آینه ایستاده بود. اما او نه اسنیپ بود و نه ولدمورت. کوییرل بود!!!! رویش را برگرداند و گفت: میدونستم میاین. 😈 ولی فعلا به پاتر احتیاج نداریم. 👿 بشکنی زد و هری هنوز یک قدم به فرار نرفته بود که افتاد زمین و بیهوش شد. با خشم گفتم: چرا اینکارو کر... که یقه ی من را محکم گرفت و هلم داد جلوی اینه. با بدجنسی گفت: وقتشه که پدر و مادر واقعیتو ببینی. 😈

خب این پارت یکم کوتاه بود.... ببخشید ولی مجبور بودم برای اینکه جلوم خطا نیاد. بای بای تا پارت بعد 👋 👋 😘