گوشه ای از حرف هایم

رستاخیز دردهای من، خبر از رسیدن روزهایی می‌دهدکه هرگز از یاد نبرده‌ام. وقتی درد فروخفته‌ی معده‌ام با شدتی غیرقابل تحمل بیدار می‌شود، سردردهای بی‌وقفه رهایم نمی‌کنند و دوباره درد، ستون فقراتم را در خود می‌پیچید،

می‌فهمم که هرگز هیچ بخشی از تنم، از رنج مرگ تو در امان نبوده است. عزیز من، از مدتی طولانی حرف می‌زنم، از دوازده سال دوری. اینکه مرگ چه بر سر تو آورد و چه بر سر من، خود قصه‌ای است که لااقل بخشی از آن در مردمک چشم‌هایم خواناست.

اگر گذاشته شدن در خاک استخوان‌های تو را به پوسیدگی کشاند، گذاشتن تو در خاک و تحمل درد نبودن تو، استخوان‌های مرا تهی و سست کرد. در آخرین دیدار که چشم‌های بسته‌ات را نگاه کردم و بوسیدم، بخشی از توان و شوق تپیدن قلبم درون پارچه‌ی سفیدی که تو را در آن پیچیده بودند، جا ماند.

ما جوان بودیم عزیز دلم، تو برای مرگ جوان بودی و من برای تحمل مرگ تو. من می‌دانم چه دردی تو را از پای درآورد، اما تو چه می‌دانی که اندوه دوری‌ات چگونه مرا کشت. چه می‌دانی که هر بار دیدن مزارت، چگونه از نور چشم‌هایم کاست.

مرگ با تو بی‌رحم بود جان برادر اما به من هم هیچ رحمی نکرد. سال‌ها کوشیدم تا با چنگ زدن به هر خوشی و لذتی، کمی از درد و اندوهم بکاهم اما نبودن تو تسلی ناپذیرترین و درمان ناشدنی‌ترین زخم زندگی من بود. داغ چیزهای بسیاری بر تن من مانده که رد آنها از بین نمی‌رود و بزرگ‌ترین آنها، داغ نبودن توست.

اینجا همه‌چیز غم نبودن تو را به یاد من می‌آورد. انگار در این دنیا، هیچ چیزی از غصه‌ی نبودنت خالی نیست. برای مرگ تو که دستت را همیشه روی شانه‌هایم احساس خواهم کرد. .