گوشه ای از حرف هایم

زخم خورده از شب‌هایی بود که حافظه‌اش علیه او شورش می‌کرد و قصر رویای عبور از حوادث گذشته را فرو می‌ریخت. درب دخمه‌های تاریک به‌ظاهر مهر و موم شده‌ی ذهنش باز می‌شد، خاطرات هجوم می‌آوردند و افسار افکارش را در دست می‌گرفتند.

همه چیز ناگهان آزارش می‌داد و ظرف امیدش که با جان کندن کمی پر شده بود، وارونه می‌شد. دردهایی که در تمام این سال‌ها درونش ریشه دوانده بودند، دوباره دریدن گلوی آرامش او را آغاز می‌کردند. دوباره به نقطه‌ی بی‌قراری و تشویش عمیقی می‌رسید که هربار برای نجات از آن سخت کوشیده بود.

احساس می‌کرد که قطار زندگی او، روی ریل معیوبی است؛ ریلی که قطار روی آن درجا حرکت می‌کند و پیش نمی‌رود. تمام تلاش‌هایش برای اقناع خود، که همه‌چیز درست و یا بهتر خواهد شد، به لحظه‌ای رنگ می‌باخت. دوباره با خودش بر سر جنگ می‌آمد و بر خود می‌تاخت که او موجودی است ناتوان، صدفی است بدون مروارید.

زخم خورده از شب‌هایی بود که حافظه‌اش علیه او شورش می‌کرد و تردید درباره‌ی همه‌چیز، روی چهره‌ی سرنوشت و آینده‌اش چنگ می‌انداخت.