بالاخره بزرگ میشی

ی روز بزرگ میشی و دیگه اینارو دوست نداری و به خودت میگی چقدر احمق بودم که دوست داشتم برم ببینمشون و اینا می پیوندند به خاطرات دوره بچگیت

بالاخره ی روز بزرگ می شی و میفهمی دنیای جادو وجود نداره و فقط یک نفر یک نفر اونم ی نویسنده این جهان جادو رو پدید آورده

بالاخره از سایتا و برنامه ها دل میکنی و میفهمی اونقدر وقت نداری که وقتتو هدر بدی

ی روز میفهمی mbti آدما میتونه تا بینهایت میتونه تغیر کنه

ی روز میفهمی اونقدر وقت نداری تا انیمه ببینی مانهوا و مانگا بخونی اونقدر وقت نداری تا منتظر پخش فصل جدید ی انیمه بشی و برای شخصیت اصلی غصه بخوری

بالاخره بزرگ میشی و نمی تونی جلوش رو بگیری تو هر لحظه بزرگتر میشی و وقتی بزرگ شدنت تموم شد

شروع به پیر شدن می کنی و همه اینا به خاطرات کوتاه مدتت ختم میشه که ی روز حتی یادتم نمیادشون خاطراتی میشن که فقط

وقتی یادت میاد که می خوای بچت یا ی کوچیکتر رو نصیحت کنی=) بهش بگی که راهی که میری درست نیست غلطه اما اون خب همون رفتاری رو میکنه که تو در حال حاضر وقتی نصیحتت می کنن انجام میدی

شاید باورتون نشه اما یک روز یک خانم میانسالی اومده بود مدرسمون من اون زنگ علوم داشتم خانمه گفت دخترم میشه این گوشی من رو درست کنی برام هیچی دیگه منم براش رمز گذاشتم اینستاگرامش رو هم درست کردم می خوام بگم ی روزی ماهم پیر میشیم و از زمونه عقب می مونیم و بچه هامون بخاطر بلد نبودن کار با تکنولوژی مسخرمون می کنن