عدالت77 p13

کانر به سمت توالت حمله ور میشود در آن را با فشار باز میکند. بالای چاه خم میشود و عوق میزند. معده‌اش سوزش خفیفی دارد و شقیقه هایش نبض میزنند. تلخی دهانش را قورت میدهد. باید نابودش میکرد، ردی که روی پوستش مانده، باید از بین می‌رفت. به سمت سینک روشویی تلو تلو میخورد و برای نگه داشتن خودش لبه‌ی سینک را دو دستی میچسبد. اسید را از میان مواد شوینده‌ی چیده شده روی کاشی ها برمی‌دارد و بطور وسواس‌گونه ای دستانش را با مقداری از آن میشوید..

به سوزش دردناک و افتضاحی که تا گوشت و استخوانش را در بر میگیرد بی توجهی میکند. درجه‌ای از دیوانگی‌ست، نمیخواست انکار کند. خودش میدانست؛ معبودش هم میدانست. معده‌اش بار دیگر بهم میریزد. کنار چاه خم میشود و دوبار دیگر هم بالا میاورد. برای جلوگیری از سقوطش لبه‌ی سینک را محکم تر میفشارد و تا رفتن به اتاقش از در و دیوار کمک میگیرد. قبل از آنکه به تختش برسد زانو هایش شکسته میشوند و او را زمین میزنند. شاید دیگر لازم نبود که غرورش را حفظ کند، یک بار هم که شده میتوانست در تنهایی نقص هایش را بپذیرد.

چه جنایت بزرگی. خالقش از خلقتش باخبر بود اما انگار دیگر آن را به فراموشی بسپارد؛ درست زمانی که پسر با خود عهد بسته بود ایثار و بخشش را پشت سر می‌گذارد. به پوست مردگی های روی دستش خیره میشود که رنگ خون به خود گرفته است و هنوز سوزش وحشتناکش را به همراه دارد. تصور میکند که بتواند به آن بی اعتنایی کند، به همه چیز. به نفس کشیدن، به چیزی که از درون به سینه اش کوبیده میشود. آن دختر به زیبایی یک ماه بود، یک ماه انگشتانش را دور مچ هایش حلقه زده بود. ولی حال که به این فکر می‌افتد که حقیر است، آنقدر حقیر است که لیاقت دیدن آن ماه زیبای آسمانی را نداشته باشد. لیاقت فکر کردن، و لمس کردنش را.

********