موسیقی کلاسیک♫♪

موسیقی کلاسیک به طور کلی به موسیقی هنری دنیای غرب اطلاق می شود که متمایز از موسیقی محلی غربی یا سنت های موسیقی رایج در نظر گرفته می شود . گاهی اوقات به عنوان موسیقی کلاسیک غربی متمایز می شود ، زیرا اصطلاح "موسیقی کلاسیک" را می توان برای موسیقی های هنری غیر غربی نیز به کار برد . موسیقی کلاسیک اغلب با رسمیت و پیچیدگی در فرم موسیقایی و سازماندهی هارمونیک آن مشخص می شود ، به ویژه با استفاده از چند صدایی . حداقل از قرن نهم، این سنت اساساً یک سنت مکتوب بوده است. یک سیستم نشانه گذاری پیچیده ، و همچنین ادبیات همراه در شیوه های تحلیلی ، انتقادی ، تاریخ نگاری ، موسیقی شناختی و فلسفی را ایجاد کرده است. موسیقی کلاسیک که جزء بنیادی فرهنگ غرب است. اغلب از دیدگاه فرد یا گروهی از آهنگسازان دیده می شود که ترکیبات، شخصیت ها و باورهای آنها اساساً تاریخ آن را شکل داده است.

ریشه در حمایت کلیساها و دربار های سلطنتی در اروپای غربی موسیقی بازمانده از اوایل قرون وسطی عمدتاً مذهبی ، تک صدایی و آوازی است و موسیقی یونان و روم باستان بر اندیشه و نظریه آن تأثیر می گذارد. قدیمی‌ترین دست‌نوشته‌های موسیقی موجود به امپراتوری کارولینگ (۸۰۰–۸۸۸) مربوط می‌شوند، در حول و حوش زمانی که مداحان غربی به تدریج در آن چیزی که سرود گریگوری نامیده می‌شود متحد شدند . مراکز موسیقی در صومعه سنت گال ، ابی سنت مارسیال و ابی سنت اِمرام وجود داشت ، در حالی که قرن یازدهم شاهد توسعه نت‌نویسی کارکنان و افزایش خروجی نظریه‌پردازان موسیقی قرون وسطی بود . در اواسط قرن دوازدهم فرانسه به مرکز اصلی موسیقی اروپا تبدیل شد: مدرسه مذهبی نوتردام ابتدا به طور کامل ریتم‌های سازمان‌یافته و چندصدایی را بررسی کرد ، در حالی که موسیقی سکولار با سنت‌های تروبادور و تروور به رهبری اشراف شاعر-موسیقی شکوفا شد. این امر با حمایت دادگاه از ars nova فرانسوی و Trecento ایتالیایی ، که به ars subtilior تبدیل شد ، یک حرکت سبکی با تنوع ریتمیک شدید، به اوج خود رسید. با شروع در اوایل قرن 15، آهنگسازان دوره رنسانس مکتب تأثیرگذار فرانسوی-فلاندری اصول هارمونیک را در انگلیسی Contenance Angloise ایجاد کردند ، و موسیقی کر را به استانداردهای جدید، به ویژه توده و موت، رساندند . شمال ایتالیا به زودی به عنوان منطقه مرکزی موسیقی ظهور کرد، جایی که مدرسه رومی درگیر روش های بسیار پیچیده چندصدایی در ژانرهایی مانند مادریگال بود، که الهام بخش مکتب مختصر مادریگال انگلیسی بود.

دوره باروک (1580-1750) شاهد استانداردسازی نسبی تونالیته تمرین رایج و همچنین اهمیت فزاینده آلات موسیقی بود که به گروه هایی با اندازه قابل توجهی تبدیل شدند. ایتالیا همچنان مسلط باقی ماند، زیرا زادگاه اپرا ، ژانر کنسرتو با محوریت سولیست ، فرم سازمان یافته سونات و همچنین ژانرهای آواز محور در مقیاس بزرگ اوراتوریو و کانتاتا بود . تکنیک فوگ مورد حمایت یوهان سباستین باخ، گرایش باروک به پیچیدگی را نشان داد، و به عنوان یک واکنش، سبک‌های ساده‌تر و آواز مانند گالانت و سبک‌های empfindsamkeit توسعه یافت. در دوره کوتاه تر اما محوری کلاسیک (1730-1820) آهنگسازانی مانند ولفگانگ آمادئوس موتزارت ، جوزف هایدن ، و لودویگ ون بتهوون نمایندگان بسیار تحسین شده موسیقی مطلق را خلق کردند ،از جمله سمفونی ها ، کوارتت های زهی و کنسرتوها. موسیقی رمانتیک بعدی بعدی (1800-1910) به جای آن بر موسیقی برنامه‌ای متمرکز شد ، که آهنگ هنری ، شعر سمفونیک و ژانرهای مختلف پیانو برای آن مهم بودند. در طول این مدت فضیلت پذیری می شد، بی اندازه تشویق می شد، در حالی که فلسفه و ناسیونالیسم تعبیه شده بود - همه جنبه هایی که در اپرای ریچارد واگنر به هم نزدیک شدند .

در قرن بیستم، وحدت سبک به تدریج از بین رفت در حالی که برجستگی موسیقی عامه پسند بسیار افزایش یافت. بسیاری از آهنگسازان فعالانه از تکنیک ها و ژانرهای گذشته در لنز مدرنیسم اجتناب کردند ، برخی از آنها تونالیته را به جای سریالیسم کنار گذاشتند ، در حالی که برخی دیگر الهامات جدیدی در ملودی های عامیانه یا احساسات امپرسیونیستی یافتند. پس از جنگ جهانی دوم، برای اولین بار، مخاطبان موسیقی قدیمی‌تر را بر آثار معاصر ارج نهادند ، ترجیحی که با ظهور و در دسترس بودن گسترده ضبط‌های تجاری به آن توجه شده است. روندهای اواسط قرن بیستم تا به امروز شامل سادگی جدید ، پیچیدگی جدید ، مینیمالیسم ، موسیقی طیفی ، و اخیراً موسیقی پست مدرن و پستمینیمالیسم است.. به طور فزاینده‌ای جهانی، تمرین‌کنندگان از آمریکا، آفریقا و آسیا نقش‌های مهمی را به دست آورده‌اند،در حالی که ارکسترهای سمفونیک و خانه‌های اپرا اکنون در سراسر جهان ظاهر می‌شوند.