مجرم p3

سرم را پایین انداختم.فکر نمیکردم او بیاید.پس از اینکه من را زندانی کردند؛مطمئن شدم که او کاملا از اینکه آبرویش را برده ام ،ناراحت است و امکان ندارد بیاید تا مرا ببیند. زیر لب گفتم«جیمز…» بلند شدم و همراه سرباز بیرون رفتم. اولین بار در طول این ۳ماه بود که با اتاق ملاقات مواجه میشدم.

سرباز شیشه ای بزرگ را به من نشان داد و اشاره کرد تا روی صندلی کنار آن بنشینم. «لعنتی…» از دیدن چهره ی جیمز کاملا متعجب شدم.قیافه اش کاملا شکسته و خسته بود .گویا او را پس از ۵ سال میدیدم. سرش را بلند کرد . باری دیگر گفتم. «لعنتی…»

تلفن را برداشت.همزمان با او تلفن را برداشتم. نفس عمیقی در تلفن کشید تا حرفش را آغاز کند. با صدای نفسش مورمورم شد. با صدای شکسته و خسته ای اسمم را به زبان آورد. «جِیک…» من هم کار اورا تکرار کردم. «جیمز…» لبخندی غمگین زد که هزاران خطوط عمیق روی صورتش نمایان شد.

این ۳ ماه مگر چطور بر او گذشت؟ اینقدر بد..؟ بدتر از من..؟ «چطوری داداش کوچیکه..!» گلویم را صاف کردم. «خوبم.بد نیستم….» ریشش را خاراند.زمزمه کرد. «پس که خوبی…» «اوهوم…» گوشه ی چشمش پر از چین و چروک بود،میان موهایش تار های موی سفید سر در آورده بودند،دندان هایش زرد شده بودند و هرگاه لبخند میزد ،زردی اش مشخص می‌شد. جیمز این طور نبود.