☆قلب شکننده آفتاب گردان او☆ پارت ۱۱☆

از پشت نرده ها در میام ، الان دیگه کامل در معرض دیدم. چندتا پلّه دیگرو طی میکنم تا بالاخره میرسم به هال. جای میرای روی مبل سبز رنگش خالی بود ، بیاد بشینه با چایی به یه نفر که نمی دونم کیه پیام بده..... نفس عمیقی میکشم. هوف. یادم میفته گوشیم طبقه بالاست. لعنتی حوصله ندارم دنبالش برم ، پس نرفتم بالا. دستم و میزاره زیر چونم و فکر می‌کنم....هومممم...بشکنی میزنم و بلند میگم : _ خودشه! برای اینکه حوصلم سر نره تصمیم گرفتم تا از یکی از خدمتکار ها کمک بگیرم که کل خونرو بهم نشون بده. سمت راست هال ، یک در به اندازه دروازه خونه بود. میرم جلوش و با هردوتا دستم دستگیره هاش و میگیرم و به دوطرف بازشون میکنم. وقتی باز میشن ، بوی غذا و باد بزرگی به داخل هال هجوم میاره. بوی عجیبی بود. مثل ترکیب بوی زنجبیل و چوپ و کمی پنیر. صدای جوشیدن و سرخ شدن غذا ها میومد ولی آشپزخانه هم به طرز عجیبی ساکت بود.

داخلش قدم برمیدارم. روی زمین ، کاشی های مربع شکل کوچیکی وجود داشت که رنگ های متفاوتی داشتن و آشپزخونه رو زیباتر میکردن. همه چیز به رنگ قهوه‌ای کمرنگ بود. همونطور که از بین یخچال های بزرگ و گاز و مواد خوراکی که روی یک قفسه بزرگ چیده شده بودن می‌گذشتم ، صدای جارو زدن زدن شنیدم. رفتم طرف صدا و دختری رو دیدم که داره زمین و جارو میزنه. موهای سیاه و پرپشتی داشت و خیلی بلند بودن. به دو طرف بافت بودشون و لباس سفید و بلند خدمتکاری پوشیده بود. پشتش به من بود و هنوز من و ندیده بود : _ سلام....چه خبرا؟ این و میگم و بعد در سکوت منتظر واکنشش میمونم. جارو رو عمودی روی زمین میزاره و با دستاش بغلشون میکنه. شانه هاش و میده بالا و وقتی برمیگرده صورتش و کامل میبینم. چشم های کشیده و خمار با یه خال کوچیک کنار لبش.

صورتش خیلی بی حس و غمگین بود. _ کمکی از دستم بر میاد براتون انجام بدم؟ _ میشه اینجارو بهم نشون بدید؟ میره گوشه دیوار و جارو رو اونجا میزاره. با دو دستش که آزاد دو طرفش گذاشته بود ، مثل یک روح سرگردان از کنارم رد میشه. حتی یه لبخند هم نمیزد. میره سمت غذا ها. زیر قابلمه و ماهیتابه رو که هردو درحال جوشیدن و سرخ شدن بودن و خاموش میکنه و از حرکاتش مشخصه که داره میره سراغ مرحله بعدی تهیه غذا. _ کار دارم. این حرف هارو درحالی که داشت محتویات داخل ظرف آبکشی رو بالا پایین میکرد گفت. قطرات آب همه جا پاشیدن. اصلا من کیم که بخوام ازش درخواست کنم اینجاها رو بهم نشون بده. بدون هیچ حرفی برمیگردم به هال و روی مبل سبز رنگ دست به سینه میشینم. از بیکاری پای چپم و بالا و پایین میدم و با اخم به مبل جلویی زل میزنم.

اَه....لعنت بهش.....یه چیزی تو دلم نمیزاشت اون دختر و ول کنم. میرم سمت آشپزخانه و درش و باز میکنم. همونجا بود. داشت مواد خوراکی رو خرد میکرد تا به ماهیتابه اضافه کنه. با خجالت میگم : _ می تونم تو درست کردن غذا بهتون کمک کنم؟ متوجه من شده بود ولی خودش و زده بود به اون راه. سکوتی برقرار میشه. _ واقعا می خوای کمکم کنی؟ این حرف و درحالی که سیب زمینی های دایره ای شکل تو دستش و در روغن یک ماهیتابه جدا برای سرخ کردن ، دانه دانه میچید گفت. سرم و به نشانه‌ی تایید تکون میدم و اوهوم بلندی میگم تا بشنوه. _ چه کاری از دستم بر میاد؟ _ خانم میرای خیلی برنج خالی دوست دارن ، میتونی براشون برنج درست کنی؟ بدون مکث میگم بله و شروع میکنم.

راستش من تابه‌حال بهتون درمورد دست پختم چیزی نگفته بودم. از اول بلد بودم غذا درست کنم. برعکس میرای. اون اصلا بلد نیست. آهان خب اینم از این. بعد از آبکشی برنج ها میرم تا بپزمشون. (۲۰ دقیقه بعد) همون دختر اومده بود از بالاسرم با تعجب نگاه میکرد. _فکر کنم دست پختت از من بهتر باشه. _ ممنون ، اسمت چیه؟ _ آنه. حدس زده بودم خارجی باشه. ادامه داد : _ معلومه آدم اجتماعی‌ نیستی. پس مجبورت نمیکنم خودت اسمت و بگی. مکث میکنه ، لحنش خیلی سرد و خشک بود. دستش و میزاره روی گردنش و سرش و به چپ و راست خم میکنه. _ اسمت چیه؟ کاراش خیلی عجیب بود و من درحال فکر کردن بهشون بودم.

_ بورام. کیم بورام. آروم سری تکون میده و دیگه چیزی نمیگه. صورت کشیدش با موهای فرفری قهوه ای رنگش خودنمایی می‌کردند. برمیگرده تا ادامه غذاش و بپزه ، منم میرم تا به برنج سری بزنم. درحال تموم کردم کار های برنج بودم که یهو صدای باز شدن در اومد. سریع دستمال و قبل از اینکه در قابلمه برجم و باز کنم پرت میکنم روی میز و میرم سمت هال‌. بعد از گذشتن از آشپزخونه میبینم میرای با حالت عصبی وارد خونه میشه. دست هاش و دو طرفش مشت کرده بود و با صورت درهمی بهم نگاه میکرد. _ چرا جواب پیام ها و زنگ هات و نمیدی؟ مکث میکنم ، فقط به این فکر میکنم که ای کاش تنبلی نمیکردم و میرفتم از اتاقم گوشیم رو برمی‌داشتم. _ گ....گوشیم ط....طبقه بالا بود. حالت دست هاش به دست به سینه وایسادن تغییر میکنن و کیفش از روی شونش سُر میخوره تا به آرنجش میرسه.

_میکا حالش خوب بود؟ _ بورام.....حق نداری این سوال و بپرسی وقتی بهش اهمیت ندادی و حتی وقتی.... سکوت میکنه. نمیفهمه داره از عصبانیت چی میگه و چیکار میکنه. کف دستش رو محکم روی پیشونیش فشار میداد و دور و ور هال میچرخید ، منم شرمسار و مثل کم عقلا یه گوشه وایساده بودم و با سر پایین به حرف های میرای گوش میکردم. اون درست میگفت ، من باید میرفتم ملاقاتش. رفت سمت پله ها. یک دستش و روی نرده ها و گذاشت و قبل از اینکه بالا بره از پیشت شونه هاش بهم نگاه خوفناکی کرد و گفت: _ نمی دونی وقتی فهمید تو نیستی چقدر رفت تو خودش. دیگه با ما یک کلمه هم حرف نزد. اصلا میفهمی خودت داری چیکار میکنی؟ موقع گفتن جمله آخر ، صداش خیلی نازک میشه ، شبیه به گریه. از پله ها بالا میره و من نمی دونستم که باید چیکار میکردم. برگشتم به آشپزخونه ، آنه هنوز داشت سبزیجات رو تفت میداد. _ خوب پیش نرفت نه؟ _ ........ هیچ حرفی نزدم ولی با این حال ادامه داد : _ باید از دلش دربیاری میدونی دیگه؟ _ من......