☆قلب شکننده آفتاب گردان او☆ پارت ۱۰☆

فلیکس بالاخره از اتاق در اومد : _ هنوز بیهوشه..... _ موندم با گریه هایی که کردی چجوری بیدار نشده. _ سندییییی زیرِ چشم های فلیکس کمی کبود شده بود. سرش و انداخته بود پایین تا اشک هایی که روی گونه هاش خشک شده دیده نشن و جوری رفتار میکرد که انگار من اصلاً اونجا نیستم. یه لحظه به گذشتم فکر کردم. هیچکس بهم اهمیت نمی نداد به جز عمه کوچیکم خانمِ ایم. وقتی به دنیا اومدم.....مادرم تصادف کرد ، به خاطر همین زندگی از نظر پدرم بی ارزش شد. خودش و تو پلِ رودخانه هان در سئول تشک(برعکس بخونید) وقتی به این قضیه فکر میکنم ، به بی ارزش بودن خودم بیشتر پی میبرم. خب.....پدرم میتونستم حداقل به خاطر من زنده بمونه. قبل از اینکه به زندگیش پایان بده ، من و میزاره جلوی یتیم خانه نزدیک خونمون ، من و پیدا و قبول میکنن و عضوی از خانوادشون میشم.

ولی بعد از ۱ هفته خواهر پدرم ، خانم ایم به یتیم خانه میاد و من و با خودش میبره. اینایی که گفتم ، خانم ایم برام تعریف کرده. حس میکنم دروغ میگه ولی خب تنها اطلاعیه که از بچگیم دارم‌. "وقتی پدر خودت بهت اهمیت نده و مادرت پیشت نباشه دیگه په ارزشی برای بقیه داری بورام؟" همین سوال بود که من و تو ساختمون قبلیم افسرده و گوشه گیر کرده بود. من تازه ۱ روزه که اومدم اینجا و انتظاری هم نباید ازشون داشته باشم. همون بهتر برگردم به اون خونه‌ی کوفتیم. قرار بود هیچوقت وابسته نشم ، ولی میکا کاری گرد که چشم بسته این کار و کنم. نه.....نه.....یعنی تو بورام واقعیی؟؟ چه عجیب ، هنوز خودم و نمیشناسم. چشمم خورد به بقیه. نوبت میرای شد که بره ملاقات. سندی و فلیکس داشتن باهم حرف میزدن ولی من که با فاصله ۶ متری ازشون وایساده بودم نمیشنیدم چی میگن.

بیخیال شدم. ۲۰ دقیقه دیگه نوبت من میشد ولی.....بیخیالش. من که قرار نیست آدم برفی اون باشم..... اصلا لیاقت همچین کسی رو ندارم. برمیگردم. از پله ها میام پایین و از بیمارستان میزنم بیرون ، کسی هم نمیفهمه.... تقریبا یاد گرفته بودم آدرس خونه رو. پس راه افتادم سمتش. نصف راهم به مرس و جو از بقیه گذشت. این کار واقعا برام سخت بود چون آدم درونگرایی هستم. کمی که راه رفتم دیدم از گوشیم صدایی دراومد. تو اون جمعیت که مثل همیشه شلوغ بود گوشیم و درنیاوردم. بالاخره وارد منطقه افراد رتبه بالا شدم اینجا پر از آدم های معروف و سلبریتی هاست. میرای هم جزوشون ولی ناشناخست. با دیدن نمای خونه دویدم و بلند گفتم : _ خسته نباشید! در باز شد.

خدمتکار بهم خوش آمد گفت. از کنار گل ها گذشتم و وارد خونه شدم. رفتم طبقه‌ی سوم و در اتاقم و باز کردم. نفس نفس زدم و در و پشت سرم قفل کردم. کمرم و به در چسبوندم و آروم مثل رنگی روی دیوار که به خاطر اینکه خشک نشده قطره قطره روی دیوار لیز میخوره و پایین میریزه ، به دیوار کشیدم و روی زمین نشستم. گوشیم و از جیب شلوارم درآوردم و پیام میرای رو خوندم. البته تعجبی هم نکردم که میرای بهم پیام داده... _ بورام کجا رفتی؟؟ نوبت تو بود. مطمئنم میکا خوشحال میشد اگه می‌فهمید اومدی ملاقاتش. _ مهم نیست ، چون لیاقت دوستی باهاتون و ندارم. این جمله رو فرستادم ، گوشیم رو بستم و گذاشتمش روی زمین. گوشیم از این قدیمی های تاشو بود. داشتم از خانم ایم براتون میگفتم. خانم ایم هیچوقت نذاشت لباس های کثیف یا بد بپوشم.

تا اینجا براتون سوال بوده ، مطمئنم تعجب کردید که چرا من وضع مالیم خوب نیست ولی همیشه لباس های خوب میپوشم؟ خب.....راستش.....روم نمیشه بگم ولی......خانم ایم پول میفرستاد و میرای برام میخرید‌‌. یعنی اینجوری باید بگم که سلیقه‌ی میرای تو انتخاب لباس تکه و همیشه با پُست ، لباس های خوبی برام می‌فرستاد. تمام خرج های زندگیم و همیشه خانم ایم برام تامین میکرد و خیلی من و دوست داشت. باعث شد که فقط به خاطر اون زنده بمونم‌. ایشون ۵ ماه پیش در اثر سکته قلبی فوت کرد. اون موقع بود که دچار فروپاشی ذهنی و روانی شدم و آسیب روحی بدی خوردم. درآخر افسرده شدم. تو خونم میموندم و نمیزاشتم کسی حتی بهم نزدیک بشه. اونجا بود که میرای وارد عمل شد و برای من روانشناس گرفت. روانشناس از طریق تماس تلفنی باهام حرف زد ، اعتراف میکنم با حرف هاش حالم بهتر شد.

کم‌کم با گذشت زمان و پیاده روی زیاااد در جنگل ، به روال عادی برگشتم و به زنده موندن ادامه دادم ، ولی زندگی نکردم. خودم و پرت میکنم روی تخت و آروم خوابم میبره. ..........................‌‌‌‌..‌............................................ از خواب بیدار میشم. عرق کرده بودم و هوا تقریبا شب شده بود. به ساعت مچیم نگاه میکنم ، ساعت ۷ شب بوددد پنجره‌ی بالا سرم و باز میکنم تا هوا بیاد. میرم یه دوش میگیرم و لباس های راحتی میپوشم. دستم و روی دستگیره‌ی در میزارم و نفس عمیقی میشم چون قراره با غرغر های میرای روبه‌رو شم. دستگیره رو میچرخونم ، نور زیادی بهم میخوره. شبیه نوری هست که از بیرون به داخل پارکینگ میزد. چراغ ها خاموش و روشن میشدن و ضعیف کار میکردن. با هر قدمی که برمی‌داشتم ، زمین زیر پام که از چوب درست شده بود جیرجیر میکرد. از راهروی دراز رد شدم و از پله ها آروم پایین رفتم و دیدم.....شت. میرای هنوز نیونده بود خونه. عجیبه.