بازم می بینمت؟p6

■از زبان نویسنده■ انتظار نداشت آیکو برای یه همچین چیزی سرش داد بکشه ... یه لحظه احساس اهمیت داشتن رو کرد و این از برق چشماش مشخص بود ...! در چه ... این برق خیلی طولانی نبود و بعد چند لحظه خاموش شد و این بار ، آسوکا با چشم هایی کدر و بی احساس نگاهش می کرد . حالش هنوز خوب نبود .لباشو که حالا تقریبا با رنگ پوستش همرنگ شده بود به حرکت در آورد و با صدایی که از ته چاه در می اومد گفت : +"از یه دیوونه چنین انتظاری نداشته باش ..." همین کافی بود تا آیکو عصبانی تر از چیزی که هست بشه . آیکو لب پایینشو گاز گرفت تا از عصبانیت یه سیلی محکم تو دهن آسوکا نکوبه !!! در چه خیلی جواب نداد و آخرش با قدم های محکم از اتاق خارج شد ... آسوکا هم به دستگاه های وصل شده بهش اشاره کرد و به والدینش فهموند که می خواد برگرده خونه.

اما متاسفانه با مخالفت شدید و عصبانیت والدینش مواجه شد . چیزی که تو ذهنش می گذشت این بود که : "چرا امروز همه عصبین؟ " که با یادآوری دردسر هایی که برای همه ایجاد کرده و رفتارش جواب سوالشو پیدا کرد ! سرسری عذرخواهی کرد و چشماشو بست و سعی کرد دوباره بگیره بخوابه... اگر چه... آیکو دوباره گند زد به نقشه هاش! _"آسوکا ... خانم معلم و بچه ها اومدن دیدنت" با شنیدن این خبر از جا پرید و وحشت زده فریادزد : +"چیییی؟ میان اینجااااا؟ کِیییییی ؟ چراااااا ؟" آیکو دستاشو گذاشت رو گوشش تا از کر شدنش جلو گیری کنه :_"چون حالت خوب نبود نگران شدن." آسوکا پوفی کشید :+"نگران نشدن ... فضولن !" _"چرا این طور فکر می کنی ؟" با پوزخندی کنج لبش گفت:+"هومم... شاید بعدا فهمیدی" و هیستریک زد زیر خنده !

آیکو هم با اخم بهش خیره شد . معلم و بچه ها داخل اتاق اومدن ... خنده ی آسوکا طوری از صورتش محو شد که انگار از اول هیچ خنده ای رو لباش نقش نبسته بود ! اونا همونایی بودن که به آسوکا گفتن بی روح ، سرد ، ربات ! اونا از آسوکای واقعی خبر داشتن؟ چقدر ظاهربین و رومخ! +"چرا اینجا اومدین؟ از این که رو تختم خوشحالید نه؟ " وایولت با لحن ناخوشایندی گفت:÷"نه خیرم . ما نگرانت_" با دادی که آسوکا کشید حرفش نصفه موند:+"تو نگرانم نیستی ... می خوای مطمئن بشی که می میر*م! اگه اسم اینو نگرانی می ذاری ، من این نگرانیتو نمی خوام برو بیرون !" حتی معلم هم جا خورد ...! سکوت سنگینی بر جو حاکم شد ... آیکو از استرس ری اکشنی که معلم قرار بود نشون بده ، ناخوناشو می جوید و با وحشت به معلمشون خیره شده بود... آسامی سکوتو شکست:×"تو هم ... بلدی که عصبانی بشی ؟ تو هم احساسات داری ؟"

آیکو مطمئن بود آسامی قراره بم*یره ! با لکنت و وحشتی که تو لرزش صداش آشکار بود گفت: _"فکر کنم ... عامم... بهتر باشه ... برین بیرون و .... امم با مامان و بابای آسوکا صحبت کنین ... آسوکا حالش خیلی خوب ... نیست ... ممنون" و بعد همشونو به بیرون راهنمایی کرد. با بسته شدن در ، بهش تکیه داد و نفس حبس شدشو بیرون داد:_"مشکل کنترل خشم داری یه دکتر برو حتما" آسوکا هم بی جواب نذاشتش با حالت مسخره جوابشو داد:+"چشم... امر دیگه ای نداری ارباب؟ " آیکو پوفی کشید و از در فاصله گرفت . با نشستنش روی تخت ، تخت بالا و پایین شد . با صدای آرومی پرسید :_"آسوکا ... تو نمی ترسی که نتیجه ی آزمایش ... یه چیز بد باشه ؟ " آسوکا به چشمای براق آیکو نگاهی انداخت :+"نه ... م*گ چیز وحشتناکی نیست ... اگه قرار باشه بم*رم ... نمی تونم جلوشو بگیرم فقط می تونم توی مدت باقی مونده خودمو کمتر عذاب بدم و شادتر باشم ... اگرچه من لایق عذابم ... عذابی بیشتر از این ..." نگاه آیکو غمگین شد :_"آخه چرا ؟ قلب تو لایق این همه درد نیست ... تو آدم اشتباهی نیستی ... تو یه آدم درست توی زمان و مکان اشتباه هستی ... چرا باید درد بکشی ؟"

+"شاید یه روز فهمیدی... پافشاری هم نکن که بهت بگم چون قرار نیست بگم" آیکو لپاشو باد کرد و مثلا قهر کرد . بعد حالت متفکرانه ای به خودش گرفت . تمام مدت آسوکا بهش خیره شد ‌. به درخشش موهای بلند و قشنگش زیر آفتاب ... به لبای سرخش ... به پوست سفیدش ... به بینی کوچولو و عروسکیش ... به اون دو تا تیله ی آبی رنگ قشنگ چشماش که می درخشیدن ...نگاهشو بین تک تک اجزای صورتش به حرکت در میاورد... اگه بگم اصلا براش مهم نبود که آیکو به چی فکر می کنه ، دروغ نگفتم . با دستای ضعیف و بی جونش موهای آیکو رو گرفت و نوازش وار روشون حرکت داد. چقدر قشنگ بودن ... چقدر نرم و لطیف بودن ... درست مثل موهای آکانه... با موهاش بازی می کرد . لبخندی روی لبای بی رنگش شکل گرفت... بازی با موهاش و لبخند شیرین آسوکا از چشم آیکو دور موند ... اوه خدای من این دوتا دوست امروز اصلا حواس نداشتن؟