بازم می بینمت ؟p4

■از زبان نویسنده■ آسوکا توی یه فضای مطلقا سفید چشماشو باز کرد... دو تا دختر بچه باهم توپ بازی می کردن... یکیش موهای کوتاه قهوه ای و چشمایی هم رنگش داشت و اون یکی ‌... موهای بلندقهوه ای با چشمایی عسلی(عکس بالا)... براش آشنا بودن ... دختر مو کوتاه توپو پرت کرد اما اشتباهی افتاد وسط خیابون ! دختر مو بلند گفت :&"تو انداختیش... برو بیارش. " اون دختر گفت : +"خیرم ! من هنوز به خاطر این که بهم یدونه شکلات کمتر از خودت دادی ازت ناراحتم !" اون یکی دختر پوفی از سر کلافگی کشید و سمت خیابون رفت ... اما یه دفعه یه ماشین با سرعت بالا بهش برخورد کرد ... ! حالا فهمید!

اون دختر مو کوتاه خودش بود ! آسوکا بود ! و اون دختر مو بلند ... آکانه بود ! (عکس بالا و عکس اسلاید قبل) با فریاد بلندی که آسوکا کشید خانوادشون از خونه بیرون اومدن و آکانه رو غرق در خون و آسوکا رو وحشت زده دیدن . همون جا آسوکا با جیغ خفه ای از خواب پرید! دستشو روی قلبش گذاشت ... تند تند می تپید ... پا شد سمت آشپزخونه بره پاهاش می لرزیدن . یه لیوان رو تو دستش گرفت اما دستای لرزونش برای نگه داشتن لیوان زیادی ناتوان بودن !! لیوان رو روی میز گذاشت و یه بطری کامل آب رو سر کشید ! و بعد از کابینت به عنوان تکیه گاهش استفاده کرد تا زمین نخوره ...

مامان و بابام بر گشته بودن و این از نوری که از لای در نیمه باز بیرون می اومد ، مشخص بود . دوباره داخل اتاقش شد . چراغو روشن کرد و آلبوم عکس بچگیش رو که گوشه ی کمد داشت خاک می خورد رو بیرون آورد . تقریبا همه ی عکس هایی که داشت با آکانه بودن . اون موقع هردوشون هفت سالشون بود . آروم زیر لب زمزمه کرد : +"م*گ آکانه... تقصیر من بود ...! من ..." قطره اشکی که روی گونش چکید مقدمه ای بود برای سرازیر شدن بقیه ی مرواریدها !با حسرت عمیقی که تو دلش بود زمزمه وار گفت: +"آکانه ... برگرد ... اصلا ... من همه شکالاتامو بهت میدم .... تو فقط ...برگرد .... اون موقع .... من هر ....کاری می ... کنم ..."(نقطه هانشون دهنده گرفته شدن نفسشه) ساعت ها گریه کرد و آخر سر روی زمین دراز کشید ، خودشو بغل کرد و همون جا خوابش برد .

~پرش زمانی به ساعت ۶ صبح~ با آلارم گوشی از خواب پاشدم ... یونیفرم مدرسه رو پوشیدم و خواستم برم که صدای بلند مامان و بابام مانعم شدن ... دوباره داشتن راجب فرو پاشیدن شرکت پدرم و سرطان مادربزرگم حرف می زدن . مادربزرگ من دچار بیماری سرطان ملاموناست... دکترا گفتن اگه جراحی بشه امکانش هست خوب بشه ... در هر حال این بحث ناراحتم می کنه . بی سر و صدا از خونه زدم بیرون و به محلی که آیکو گفته بود رفتم و منتظر شدم.

بعد چند دیقه آیکو رسید . سلام کردیم و به راه افتادیم . تمام مدت نگاهم به زمین بود و خودخوری می کردم . _"چیزی شده آسوکا؟ چرا حرف نمی زنی؟" صداشو شنیدم اما نفهمیدم چی گفت نگاهمو بهش دادم . دوباره لباشو به حرکت در آورد:_"آسوکا ! با توعم ! چی شده ؟؟" من هیچی از حرفاش نمی فهمیدم و فقط به حرکت موزون لباش خیره شده بودم . کلماتو به زور کنار هم چیدم و گفتم: +"چیزی ... نیست .... من حالم ‌‌...." یهو نفهمیدم چی شد که خودمو پهن زمین پیدا کردم و آخرین چیزی که دیدم چهره ی نگران آیکو و بعدش سیاهی مطلق بود...