رمان بازی گرگ و گوسفند pt12

اولیویا در وسط راه ماشین هیوندای ولستر مشکی رنگی دید که داره با سرعت به سمتشون میاد و با چشمان خودش دید که همان مرد نقاب دار راننده اوست. مرد در دست چپش اس*ل*ح*ه داشت از پنجره ماشین خارج کرد و شروع به تی*ر*ا*ن*د*ا*زی به سمت آن دو کرد. _عو*ض*ی، زودباش باید یه جا پناه بگیریم. مایکل اونو با خودش به پس کوچه ای برد و پشت سطل زباله ای پنهان شدند. _باید به پلیس اطلاع بدیم. _من زنگ میزنم. مایکل تلفنش از توی جیبش در آورد و زود شماره گرفت. به محض وصل شدن تماس بدون معطلی آدرس خیابان را با حضور اون مرد نقاب دار ذکر کرد که با س*ل*ا*ح و یک هیوندای ولستر مشکی قصد ک*ش*ت*ن آنان دارد گزارش داد. مرد نقاب دار که دید ماشین نمی تواند وارد کوچه شود از ماشین پیاده شد و به سمت کوچه حرکت کرد. اما قبل از آنکه داخل کوچه شود صدای آژیر ماشین های پلیس به گوشش خورد. مجبوری به سمت ماشین برگشت و دوباره سوار شد و آنجا را ترک کرد. ماشین پلیس با رسیدن به آنجا بدون معطلی اون رو دنبال کردند و با تی*ر*ا*ن*د*ا*زی سعی در توقف ماشین یا من*ه*دم کردن راننده داشتند. مایکل آرام سرش از پشت سطل زباله بیرون می آورد و به بیرون نگاه می کند بعد از امن دیدن اوضاع آرام بلند می شود و همراه خود اولیویا را خارج میکند._به نظر میاد رفته. _آره انگار پلیس ها باعث شدن بت*ر*س*ه. _انگاری، خب دیگه بریم.

با همدیگر به هتل برگشتند، به محض رسیدن به اتاق اولیویا نفس راحتی کشید و روی تخت نشست. _بنظرت حالا باید چیکار کنیم؟. _به نظرم حق با افسره. _ولی من نمیتونم قبول کنم میخوام اون دستگیر بشه اصلا معلوم نیست چقدر آدم ک*ش*ت*ه به جز جودی و دوستانش. _من دیگه گیج شدم که به حرف تو گوش کنم یا حرفای افسر کوپر؛ یه طرف راهی که تو انتخاب کردی پر از خ*ط*ر*ه اولیویا، درحالی که افسر میخواد دوری کنیم. _میدونم خ*ط*ر*ن*ا*که اما اون مرد الان یه بازی شروع کرده و مجبوریم چه بخواهیم چه نخواهیم بازی کنیم، بلکه یک جایی بتونیم ازش خلاص بشویم. _آره پس بیا باهاش بازی کنیم دیگه مانعت نمیشم و پنهان شدن کافیه باید باهاش بازی کنیم ولی طبق نقشه خودمون. _دقیقا. _سعی کن یک چیزی برای دفاع از خودت کنارت داشته باشی حتی وقتی که کنارت نیستم چون ممکنه بهت ص*د*م*ه بزنه. _نگران نباش همیشه یه خ*ن*ج*ر کوچیک جیبی همراهم دارم خودت چی همراهت داری مایکل؟. _من زور بازوم دارم. _خوبه امیدوارم بتونی از خودت دفاع کنی. _مگه بچه ام نتونم دختر؟!. از پسش بر میام دیگه نمیزارم ت*ر*س بهم غلبه کنه. _خوبه پسر شجاع. _برنامه چیه؟. _منتظر نمیمونیم اونو به جایی که در سر دارم می کشانیم تا بتونیم گیرش بیاندازیم. _دقیق بگو به نظر یه نقشه خوب داری. _اگر بشه خوب بهش عمل کرد آره نقشه خوبیه ممکنه جواب بده. _خب دقیق بگو. _اینجور نمیشه باید روی برگه نقشه برات توضیح بدم. اولیویا به سمت کیفش رفت و دفتر و خودکاری در آورد و روی تخت نشست. _بیا. مایکل رفت کنارش نشست و آماده گوش گرفتن بود.

اولیویا با دقت شروع به تعریف نقشه اش کرد و اونو روی برگه پیاده کرد، بعد اتمام صحبتش نگاه به مایکل کرد. _فهمیدی چی شد؟. _آره، پس میگی اول میزاریم به نقشه اش برسه و فکر کنه مارو گیر انداخته و بعدش که مارو گرفت نقشه خودمون پیاده می کنیم و باهاش د*ر*گ*ی*ر می شویم. _دقیقا! نظرت چیه؟. _نقشه خوبیه ولی ریسکش بالاست. _دیگه کار بدون ریسکی نیست، عادیه ریسکش بالا باشه. _حق با توعه پس الان فقط بعد انجام این کار نباید پلیس مطلع باشه که اونو بگیره؟. _دیگه بیخیال پلیس شو بهشون نیازی نداریم.

شب حدودای ساعت ۱ بامداد اولیویا هنوز توی تخت بیدار بود و به سقف سفید که حالا با تاریکی آمیخته شده بود زل زده بود. هنوز منتظر این بود که سر و کله اون مرد پیدا بشه ولی مایکل در کنارش مانند خرسی به خواب رفته بود. چشمانش از خستگی می سوخت و داشت خمار می شد ولی نمیخواست به خواب برود و با او مبارزه می کرد؛ ولی در آخر خواب بر او غلبه شد و پلک هایش بر روی همدیگر گذاشت. همین که داشت چشمش به سنگینی می رفت صدایی مانند شکسته شدن چیزی او را از خوابیدن منع کرد و زود با و*ح*ش*ت بیدار شد و نشست. نگاهی به سمت پنجره که حالا شیشه های شکسته اش کف اتاق افتاده بودند و باد پرده را به رقص در آورده بود کرد. آباژور روشن کرد و نگاهی به داخل اتاق کرد. بعد از ندیدن کسی آرام از توی تخت که حکم منطقه امن او را داشت، در آمد. با احتیاط و آرام به سمت پنجره قدم برداشت، از میان خورده شیشه ها رد شد و نگاهی به آن انداخت. شیشه به صورت کامل خورده شده بود و اثری از چیزی که باعث شکسته شدن آن شده بود نبود. با دقت کف اتاق بررسی می کرد تا بلکه اثری از سنگ یا هرچیزی که باعث شکستن آن شده پیدا کند. بعد از ندیدن چیزی می خواست به سمت تخت برود که ش*ب*ح*ی در گوشه ای کنار در اتاق توجهش به خود جلب کرد.

سر جای خودش ماند و چندبار پلک زد تا به واقعی بودن یا توهم بودن آن پی ببرد ولی گویا واقعی بود. همین که قدمی به جلو برداشت ش*ب*ح به سمتش حرکت کرد و کم کم در انعکاس نور ایستاد. با و*ح*ش*ت و قلبی پر از ت*ر*س به او چشم دوخت چون اون همان مرد نقاب دار بود. نمی دانست چه کاری بکند البته چاره ای نداشت چون اگر دست به کاری برای سر و صدا یا دفاع از خود می زد قطعا مانند ج*ا*ن*و*ر*ی د*ر*ن*د*ه به او ح*م*ل*ه ور می شد. ماندن بر سر جای خود بدون سر و صدا را ترجیح داد و سعی کرد آرامش خود را حفظ کند ولی ت*ر*س در لرزش دست هایش خود را نشان داد. برای مهارش دستانش مشت کرد و نفسش یکنواخت کرد. تنها یک متر بین آن دو فاصله بود؛ یک متر فاصله تا و*ح*ش*ت بیشتر؛ یک متر فاصله تا م*ر*گ؛ یک متر فاصله تا دچار شدن به سرنوشتی نامعلوم.