#تک_ پارتی

خب بفرمایید: آتش زبانه میکشید. سه نفر از بزرگترین دشمنانش در آتش بودند. مصمم بود برای نجاتشان برود. اما اریکا مانعش شد. -لیزا! اونا لیاقت نجات رو ندارن +همه انسان ها لیاقت یه فرصت دیگه رو دارن -اما اونا نه! یادت نیست ویولت چجوری از اعتمادت سو استفاده کرد؟ میخوای اون خائن و همدست هاشو نجات بدی؟

اشک در چشمان لیزا حلقه زد. هر گاه یاد تغییر جبهه ناگهانی او از خوب به بد می افتاد نا خودآگاه اشک هایش جاری میشد. بعد از اریکا، ویولت بهترین دوستش بود. +با این حال نمیتونم دست روی دست بذارم و هیچ کاری نکنم اریکا با لحن ملتمسانه ای گفت:حداقل بذار منم باهات بیام

لیزا با حالتی قاطعانه پاسخ داد :نه. من قبلا چند نفر از عزیزانم رو توی آتش سوزی از دست دادم. نمیخوام دوباره این اتفاق برام بیوفته. حالا هم باید برم وقتی نمونده. و دیگر نایستاد تا التماس های اریکا را بشنود. هر چه می‌ماند رفتن به آن توده آتش که زمانی ساختمان زیبای آکادمی بود برایش سخت تر میشد. رفت و در آتش ناپدید شد.

پس از چند دقیقه جست و جو بالاخره دشمنانش را پیدا کرد. آنها دیگر مغرور و خودپسند به نظر نمی‌رسیدند. ترس و نا امیدی در چهره هایشان مشهود بود. به آنها کمک کرد راه بروند. لحظاتی دیگر سپری شد. حال لیزا انقدر بد بود که به سختی راه می‌رفت چه برسد به کمک به آن سه نفر و کنار زدن تکه های شعله ور ساختمان. تقریبا از نجات یافتن نا امید شده بود که به در اصلی رسیدند. اما چه رسیدنی! جلوی در پر بود از میز و صندلی هایی که به آتش کشیده شده بودند. به هر جان کندنی بود آن سه نفر را از ساختمان بیرون برد. خواست بیرون برود که ناگهان کپسول گاز نزدیک در منفجر شد. موج انفجار آنقدر شدید بود که لیزا را چند متر به عقب پرتاب کرد. او دیگر جانی نداشت که به سمت در برود. آهسته آهسته جهان پیش چشمانش تاریک شد و او با آرامش به خواب ابدی فرو رفت...