رمان بازی گرگ و گوسفند pt6

_به نظر یکی قبل از ما اینجا بوده. _باید احتیاط کنیم ممکنه هنوز داخل باشه فقط آروم پشت سرم بیا. مایکل با احتیاط به داخل خانه نگاه انداخت تا مطمئن شود کسی نیست و بعد آرام داخل شد و اولیویا پشت سرش اومد. با همدیگر به سمت سالن رفتند کل وسایل خانه هنوز همان جور در جای خود چیده شده بودند و لایه ای از گرد و خاک رویشان پوشیده شده بود. _هنوز وسایلش سر جای خودشون هستند. _معلومه کسی بعد اون شب وارد نشده جز کسی که صاحب این ردپای گلیه. آروم به سمت راه پله ها رفتند ولی قبل از اینکه بخواهند به بالا بروند صدایی از سمت زیرزمین توجهشان جلب کرد؛ که گویا یکی داشت اونجا وسایل را تکان می داد. _ششش چیزی نگو، بزار برم ببینم کی اونجاست. اما اولیویا دستش را گرفت و مانع رفتن او شد. _نرو حتما آدم خطرناکی ممکنه باشه. _هیچی نمیشه. _نرو لطفا.

قبل از آنکه مایکل اقدامی برای مخالفت با او انجام دهد صدای باز شدن در زیرزمین بلند شد. هردو شوکه به یکدیگر نگاه کردند ولی مایکل زود دست اولیویا رو گرفت و اونو با خودش به سالن برد و پشت مبلی پنهان شدند. هردو گوش هایشان تیز کرده بودند و قلب هایشان مانند خرگوشی ترسیده تند می تپید. اولیویا آروم از پشت مبل سرک کشید تا ببیند کیست و در کمال شوکه و ترس از چیزی که دیده بود زود دوباره پنهان شد. اون همان مرد عجیبی بود که نقاب زده بود و توی خیابان دیده بود. اون مرد به سمت در پشتی رفت و از خانه خارج شد. _انگار رفته. _اونو قبلا دیدم. _چی؟. _اونو دیروز توی پیاده رو دیدم وقتی رفتم سوپرمارکت. _چرا بهم نگفتی؟. _چون فکر نمیکردم مهم باشه. _اون کیه دیگه؟. _نمیدونم.

_باید به پلیس اطلاع بدیم. _فعلا نه چون فایده نداره مگر اونو خودمون اول دستگیر کنیم بعد پلیس بگیم که بیاد ببرش. _جدی فکر کردی راحته؟. _نیست ولی من میخوام دختر عموم پیدا کنم چه زیر سر این باشه چه یکی خطرناک تر. _رسما قراره به ک*ش*تن بریم. _احتمالش هست. _نقشه ای برایش داری؟. _هنوز نه ولی باید توجهش به خودمون جلب کنیم. _یعنی خودمون رو طعمه یه آدم ناشناس به ظاهر خطرناک کنیم؟. _یه جورایی، ولی راهی نیست. _خیلی خب باشه هر ایده ای داری بگو. _ممکنه این مرد دوباره بیاد ولی بیا قبلش بریم ببینیم چی توی زیرزمین هست بلکه واقعا چیزیه پنهان کرده باشه چون ندیدم چیزی ببره. _پس زودباش.

دوتایی بلند شدند و به سمت زیرزمین دویدند. مایکل دستگیره در کشید ولی قفل بود، با پا شروع به لگد زدن به در کرد و در آخر موفق شد در باز کند. زیرزمین در تاریکی مطلق فرو رفته بود و هیچ چیزی معلوم نبود. دوتایی چراغ تلفن هاشون روشن کردند و آرام از پله ها پایین رفتند و داخل شدند. اونجا بوی بد کپک مانندی می داد و حسابی کثیف بود. هیچ چیزی به جز وسایل بهم ریخته توی کف اونجا معلوم نبود که با تار عنکبوت ها تزئین شده بودند.

مایکل سوتی زد. _عجب وضعیه. اولیویا با دقت اونجا رو می گشت و وسایل زیر و رو می کرد. _انگار دنبال چیزی بوده پیدا نکرده رفته. _اینجور به نظر میاد، اوفف. _بیا بریم. _یکم بقیه جاهارو بگردیم بد نیست بلکه به مدرکی برسیم. _فکر نکنم چیزی باشه بیا بریم. _ولی... _اگر چیزی بوده پلیس ها پیدا کردند یا این مرد مرموز اونارو از بین برده تا شناسایی نشه. _باشه، ولی حداقل میشه اینجا بمونیم؟. _دیوونه نشو خطرناکه دختر. _اوف باش. مجبوری با مایکل از اونجا خارج شد و بدون اینکه کسی اون هارو ببینه به هتل برگشتند.

عصر حدود ساعت ۱۶ دوتایی برای پیاده روی به پارکی در نزدیکی هتل رفتند. اولیویا همان جور که پیاده روی می کرد هندزفری زده بود و به آهنگ گوش می داد و مایکل هم قدم با او راه می رفت. وقتی اولیویا بعد از چند دقیقه خسته شد کنار صندلی ای ایستاد و سعی می کرد نفس بگیرد. _خسته ای؟ آب میخوای؟. _خوبم فقط بیا یکم بشینیم. خسته و ملّول روی صندلی نشست و مایکل هم کنارش نشت. _بنظرت از پسش بر میاییم؟ خیلی ذهنم درگیر کرده این مسئله. _شکی ندارم از پسش بر میاییم. _نمیدونم، گاهی به معنای واقعی ناامید میشم نسبت به پیدا کردن جودی. _اگر جوری که میخواستی نبود یعنی اگر حتی جودی زنده نبود چی؟ . _ان*ت*قام میگیرم چون قرار نیست اجازه بدم مسبب م*ر*گش زندگی کند.

_دوباره راه بیافتیم؟. _آره پاشو. دوتایی دوباره بلند شدند و تا هتل پیاده روی کردند. بعد از دوش کوتاهی اولیویا با موهای خیسش روی تخت لم داد و توی افکارش غرق شد و مایکل پشت سرش رفت تا دوش بگیرد. همونجور که پوسته لب پایینش می جوید و دنبال راهی برای جلب توجه اون مرد مرموز بود زنگ اتاق خورد و بعد نامه ای قرمز رنگ از زیر در داخل اتاق شد. اولیویا با دیدن نامه کمی تعجب کرد چون کسی قرار نبود نامه ای برایش بفرستد. نگاهی به سمت در حمام کرد که هنوز صدای آب می آمد و معلوم بود مایکل به این زودی خارج نخواهد شد. آروم از روی تخت در اومد و موهای خیسش را به پشت گوشش راهنمایی کرد و به سمت نامه رفت و اونو از روی زمین برداشت. دو طرف نامه را چک کرد ولی هیچ نام یا مشخصاتی از فرستنده رویش حک نشده بود. در اتاق باز کرد و توی راهرو نگاهی انداخت ولی اثری از کسی که اونو به داخل اتاق انداخته بود نبود. دو دل بود که الان نامه باز کند یا بگذارد با مایکل اونو باز کنند. تصمیم گرفت گزینه اول را انجام دهد؛ نامه را روی تخت انداخت و خودش هم نشست و بهش خیره شد و بر کنجکاوی ای که داشت از درون مانند خوره اونو می خورد غلبه کرد.

بعد از خارج شدن مایکل از حمام، زود رفت و دستش گرفت و به سمت نامه برد. _بیا تو بازش کن. _از طرف کیه؟. _نمیدونم هیچ نام یا نشانه ای رویش حک نشده. _شاید اشتباه فرستاده شده باشه. _محاله چون پست نامه بدون آدرس و مشخصات نمیفرسته معلومه کار یک نفره چون قشنگ بعد شنیده شدن صدای زنگ در نامه به داخل انداخته شد.