رمان بازی گرگ و گوسفند pt3

اولیویا به سمت چمدانش رفت و اونو روی زمین دراز کرد و زیپ باز کرد.با دیدن قاب عکس لبخندی روی لبش نشست. دستی بهش کشید و دسته ای از لباس هایش کنار زد که متوجه چیزی بین لباس ها شد، به نظر عکس بود. آروم عکس رو از بین لباس در آورد و اونو برگرداند. عکس تولدش بود که همراه جودی گرفته بود.اون موقع جوان تر بود؛ شاید ۱۷ سالش بود. عکس را روی لباس ها گذاشت تا خراب نشود. باید فردا بعد از دانشگاه به خانه جودی سری می زد بلکه چیزی از اون شب نصیبش شود. حالا باید چیزی برای خوردن به پیدا می کرد با اینکه هنوز برای شام زود بود. زیپ چمدانش بست و اونو کناری گذاشت. تلفنش از توی جیبش در آورد و نگاهی به ساعت انداخت، زمان نزدیک ۱۷ بود. تصمیم گرفت برای تهیه مواد غذایی از اتاق خارج بشود؛ نگاهی به مایکل که غرق در خواب بود انداخت و با برداشتن کیفش از اتاق خارج شد.

بعد از خارج شدن از هتل با دقت به خیابان به دنبال سوپرمارکتی می گشت.بالاخره چند مغازه پایین تر سوپرمارکتی پیدا کرد و خودش به آنجا رساند. مواد غذایی موردنیاز از کنسرو و بطری نوشیدنی تا هله هوله بر می داشت و توی سبد چرخ دار می گذاشت. بعد از برداشتن تمام چیزایی که نیاز داشت توی صف ایستاد تا نوبتش فرا برسه و پولشون حساب کند. کمی کج شد و نگاهی به جلویش انداخت؛ حداقل ۵ نفر جلویش قرار داشتند و معلوم بود قراره طول بکشد. حوصله ماندن در صف نداشت ولی مجبور بود تحمل کند. به کارهای ناتمامش فکر کرد.حالا باید هم به دانشگاه و گرفتن مدرک کارشناسی ارشد رشته خود می رسید هم جستجوی به دنبال جودی. قطعا برایش سخت بود؛ باید به دو کار سخت و سخت تر می رسید. چاره ای جز تلاش و قوی ماندن نداشت یکی بحث آینده خودش بود و دیگری آینده دختر عمویی که خبری از زنده بودن یا م*رگش نداشت.

با بلند شدن صدای زنگ تلفنش به خود آمد و رشته افکارش از هم گسست. تند تند تلفنش توی جیبش در آورد و تماس وصل کرد. _الو بله مامان. _الو چطوری عزیزم، رسیدید؟. _آره یه چند دقیقه ایه، عذر میخوام فراموش کردم که زنگ بزنم. _عیبی نداره الان کجایید؟. _من سوپرمارکتم البته مایکل هتله اومدم یک چیزایی بخرم. _چرا باهات نیومد؟. لب پایینش تر کرد و جواب داد. _خواب بود. _اها، خیلی مواظب باش تنهایی جایی نرو حتما با خودت مایکل رو ببر. _مگه بچه ام که چیزیم بشه. _مگه حتما باید بچه باشی!؟ خودت میدونی که چه بلایی سر جودی اومد. _قضیه اش فرق میکنه الکی که نمیان یکی رو بد*ز*دن. _آدم خ*ط*رناک زیاده نمیشه بیخیال بود. _باشه مامان.

میدانست که اگر بیشتر ادامه بده نصیحت های مادرش تمام نخواهند شد؛ برای همین بهانه ای آورد. _خب مامان باید قطع کنم بعدا باهات صحبت میکنم الان باید خرید هارو حساب کنم. _خیلی خب، باشه فعلا دوستت دارم. _فعلا مامان، منم. به محض قطع کردن تلفن پوفی کشید و اونو توی جیبش گذاشت. بعد از خرید پلاستیک هارو برداشت و از اونجا خارج شد و به سمت هتل راه افتاد. توی راه حس کرد یک نفری پشت سرش داره اونو تعقیب میکند. سرش برگرداند ولی کسی رو ندید. گمان کرد خیالاتی شده و بیخیال شد.

با برگشتن توی اتاق دید که هنوز مایکل خوابیده. آروم وسایل هارو کناری گذاشت و کنارش روی تخت نشست. آرام ملافه رویش کشید و کفش هایش در آورد و به تاجِ تخت تکیه داد و چشمانش بست و کم کم به خواب رفت. بعد از چند ساعت با صدای مایکل که اسمش صدا می زد بیدار شد. _اولیویا، پاشو عزیزم. با چشمان خمار و خواب آلودش به چهره مایکل نگاهی کرد. _پاشو خوابالو شام بخور. _میخوام بخوابم. ملافه روی سرش کشید. _پاشو امروز هیچی نخوردی واست نودل مایکل پخت درست کردم. با این حرف پوزخندی زد و نشست و موهای بهم ریخته اش پشت گوشش انداخت.