داستانم با حضور شما ( عمارت مخفی ۴)

از زبان نادیا : ساعت تقریبا ۱ شب بود ولی ماریا هنوز نیومده بود همگی خیلی نگران بودیم. الکسا : مطمئنن تو جنگل گمشده. دیوید : شایدم. هارلی : ساکت شو ، نه ، شاید زخمی شده و نتوانسته راه بره. الکس : خب چرا نمی رین دنبالش حتما خیلی ترسیده. نادیا : چون ما نمی تونیم بزرگ تر ها اجازه نمی دن. تیفانی : نادیا بی خود نگران نباش اون چیزیه نشده.از زبان ماریا: از خواب بیدار شدم. ترس از تاریکی نمیزاشت راحت بخوابم ساعت ۱ شب بود. اونا هنوز نیومده بودن. یه جورایی شک کردم این عمارت همون عمارته. پدر بزرگ گفته بود یه عمارت دیگع هم وجود داره تو جنگل که چون یه خورده خرابه دیگه اونجا نمیریم خب اونحا هم خیلی خراب بود و بازم ترسیدم.از زبان نادیا : یک ساعت دیگه هم گذشت دیگه طاقت نداشتم شنلم رو پوشیدم نادیا : من دیگه نمی دونم من فقط می خوام برم دنبالش. هارلی : خب تنهایی که نمیشه صبر کن منم بیام کروئلا : خب همه ما میایم دنبالش. مخصوصا افرادی که نمی خوام اشاره کنم ولی خیلی مقصر هستن. دیوید : دیوونم کردین من فقط یک شوخی کردم اصلا هم تقصیر من نیست خب بفهمید تقصیر خودشه که رفته.

از زبان ماریا: واقعا ترسیدم چون هوا تاریک بود نصف شب! میترسیدم و میخواستم بزنم زیر گریه دوباره راه افتادم تو جنگل. شاخه های جنگل لباسامو خراب کرده بودن.خسته بودم و دیگه افتادم رو زمین نفهمیدم کی بیهوش شدم. دیگه هیچی نفهمیدم. چشم هام خود به خود بسته شده بودن.از این نادیا : با حال نگران و پریشونی که داشتم به همراه همه بچه ها داشتیم دنبال ماریا می گشتیم و با صدای بلند اون رو صدا می زدیم . تا وسطای جنگل رسیده بودیم و خبری ازش نبود. نادیا : یعنی کجاست. امارو : ما پیداش می کنیم مطمئنم کروئلا : من میرم جلو تر رو ببینم الکسا تو هم دنبال من بیا . خیلی نگران بودم اگه ، اگه بلایی سرش اومده بود چی.

الکسا : بیاین اون این جاست . با عجله به سمت الکسا و کروئلا رفتیم و من دیدم که ماریا روی زمین افتاده گونش خراش برداشته بود و خونی بود نادیا : بیایین کمک کنیم ببریمش عمارت. هارلی : من اومدم.

از زبان نادیا : یا کمک بقیه ماریا رو بردیم به عمارت بد جوری صورتش زخم شده بود دلم براش می سوخت از طرفی از دستش خیلی عصبانی بودم که چرا بی خبر آخرای شب رفته تو جنگل از طرفی هم نگرانش بودم بی هوش بود و یکم از موهای بلوند خوشگلش خ ....... و .........ن...........ی شده بود من همیشه به موهاش حسادت می کردم . کنارش نشسته بودم که یهو به هوش اومد.از زبان ماریا: چشم هام رو که باز کردم صورت روشن و زیبای نادیا جلوی چشم هام بود. _ وای پس خواب بود.خداروشکر. آبجی خواب دیدم که.... دیوید: نزدیک بودی ب.م.ی...ر.ی اگه دیر پیدات نمی‌کردیم. هارلی: دیویددددد !! _ وای پس خواب نبود. ببخشید آبجی ...از زبان نادیا: نمی دونستم خوشحال باشم یا عصبانی نادیا : ماریا نزدیک بود سکته بدی منو چرا یهو غیبت زد نمی گی نگرانت می شیم. هارلی : عزیزم بگو چی شد چرا سر و صورتت اینجوری زخم شده. کروئلا : می دونی همه چقدر نگرانت بودن برای مثال همین خواهر استرسی تو داشت دیوونه می شد.

از زبان ماریا: ببخشید. خواستم یه شوخی... نه اصلا ولش کن .مهم اینه که الان اینجام. راستی اینجا همون عمارته؟ خیلی قشنگه من تو جنگل یه عمارت دیگه دیده بودم.همونی که پدربزرگ گفت یه خورده خرابه و نرید توش بهتره. هارلی: وای دختر یعنی تا اونجا رفته بودی؟ اون اون طرف جنگله. _ ولی من چند قدم اون طرف تر رسیدم این یعنی... وایسا یعنی یه عمارت دیگه هم این اطراف هست؟ جالبه.از زبان نادیا : نه اصلا هم جالب نیست آخه تو چرا آنقدر سر به هوایی اگه اتفاقی برات میوفتادن اگه حیوانات وحشی بهت حمله می کردن اگه میوفتادی تو یک چاله. تیفانی : اگه اگه و اگه ولش کن نادیا اون الان این جاست و ما خوشحالیم که الان اینجایی.

از زبان ماریا: حالا که چیزیم نشده آبجی جونم. گفتم که معذرت میخوام( درسته؟) . دستم رو کشیدم سرم خیلی درد میکرد. یه خورده خ.......و.......ن....ی بودش وای! من از ..من از خون میترسم. همونجا جیغی زدم که فکر کنم اونطرف جنگل هم رسید.از زبان نادیا : یهو ماریا یک جیغ خیلی بلند کشید که تا ۵ دقیقه بعد گوش هام داشت سوت می کشید الکسا : باشه باشه عزیزم چیزی نشده که آروم باش نادیا : نگران نباش بابا رفته دنبال دکتر البته اگه دکتری تا این وقت شب بیدار باشه. الکس : ماریا می خوام بدونم اون عمارتی که رفتی چجور جایی بود آخه شایعاتی راجب اونجاست. تیفانی : ادامه نده الکس.الکس : نه نه نه شایعاتی راجب ر....و.......ح و ج.......ن اینا نیست. هارلی : خوبه چون دفعه ی پیش یکی که اصلا به کسی اشاره ی خواستی ندارم نزدیک بود کار دستمون بده.

دیوید یک نفس عمیق از روی عصبانیت کشید و با اخم به زمین خیره شد. نادیا : خب حالا اون شایعه چیه؟. الکس : می گن که تا پنج سال پیش اونجا یک انبار مهمات نظامی بوده.

از زبان ماریا: انبار مهمات نطامی؟ خب مگه چیه؟ انباره دیگه. من که نفهمیدم. اونجا که اتاق های خوبی داشت. بزرگ بود ولی یه خورده مخروبه. یعنی بر اثر جنگی چیزی اینجوری شده؟؟؟؟؟ من یه عکس ازش گرفتم تو کیفمه. هارلی: تو کدوم کیف؟ ما تورو دیدنی کیفی نداشتی . تپش قلبم رفت بالا.. چی..چی کیفی نداشتم.وای خدا کیفمو تو اون عمارت جا گذاشتم. عجب وضعیه. کل وسایلم هم توش بود. گوشیم و ..... تورو خدا بریم بیاریمش.از زبان نادیا : نادیا : باشه باشه ماریا میریم میاریم نگران نباش. الکس : خب نه تو جنگ که اینجوری نشده ولی می گن هنوز هم مهمات نظامی اون تو هست یعنی اگه مواظب نبودی الان. امارو : نه نگو.از زبان ماریا: نه بگو الکس. حالا یعنی نمیریم گوشیم رو بیاریم و کیفم رو؟ کل وسایلم اونجاسسسس خراب میشن . ممکنه که اگه بریم اونجا...

نادیا : خب چرا می ریم بیاریم اما یکم خطر ناکه. الکس : آره خیلی خطر نامه چون ممکنه هر لحظه پات بره رو یک چیزی و کل اونجا منفجر بشه با این حرف رنگ از چهره ی همه ی ما رفت. هارلی : خب دیوید تو باید بری تو مسئول همه ی این چیزا هستی. دیوید : مظلوم گیر آوردین ولم کنید دیگه آریکا بیا اینا دارن منو اذیت می کنن.آریکا : آها دست از سر داداشم بر دارید آهای نادیا خانم مگه تو خواهر بزرگش نیستی خودت برو.از زبان ماریا: ای بابا بسه دیگه . ولش کنین. فردا صبح به اینا فکر می‌کنیم.قرار نیست که ساعت ۳ صبح بریم بیاریم. نزدیکه دیگه.آریکا: همش تقصیر توعه ها ماریا خانوم. اگه نمیرفتی الان راحت خوابیده بودیم و صبح هم قرار بود خوشحال باشیم ولی الان با رفتنت معلوم نیست صبح تو اون عمارت م.سخر.ه زنده بمونیم یا نه پس آنقدر تقصیر برادر من نندازین.

سعی کردیم ایندفعه بیشتر باشه ناظر گلم منتشر؟