تاریخچه خط ژاپنی

هنر خوشنویسی زبان ژاپنی است. برای مدت زمان طولانی، وانگ ژی‌چی، هنرمند خوشنویس چینی قرن چهارم میلادی الگوی خوشنویسان در ژاپن بود اما پس از پدید آمدن حرف‌های ژاپنی هیراگانا و کاتاکانا، سامانه نگارش زبان ژاپنی گسترش یافت و خوشنویسان ژاپنی سبک‌هایی ویژه ژاپن پدیدآوردند.

دوره ادو ، دوره ادو با به قدرت رسیدن توکوگاوا ایه‌یاسو در بین سال‌های ۱۶۰۳ تا ۱۶۱۵ و پایه‌گذاری شوگون‌سالاری توکوگاوا بنیان نهاده شد و دوره ۲۵۰ ساله پرثباتی را در ژاپن پدید آورد که تا نیمه دوم سده نوزدهم جریان داشت

دوره هیان ، امپراتور کامو پایتخت را ابتدا در سال ۷۸۴ میلادی از هیجو کیو در نارا به ناگااوکا کیو و سپس در ۷۹۴ میلادی به هیان کیو در کیوتو منتقل کرد. این آغاز دوره هیان بود که از آن با نام دوره طلایی ژاپن نام می‌برند. در اوایل این دوره تغییری در تأثیرات برگرفته از خوشنویسی چینی روی نداد. 

دوره کاماکورا و موروماچی ، رسیدن میناموتو نو یوریتومو به عنوان شوگون که پس از شورش‌های هوگن و هیجی و پیروزی خاندان میناموتو بر خاندان تایرا بود، باعث به وجود آمدن دوره‌ای جدید در ژاپن شد که با نام دوره کاماکورا (۱۱۸۵–۱۳۳۳) شناخته‌شد. 

در خوشنویسی جدید ژاپنی مجموعه‌ای از ابزارها را بکار می‌برند. از ابزارهای سنتی آن می‌توان این موارد را نام برد: جوهر جامد ، کاغذ سنتی ژاپنی ، پارچه ، سنگ جوهر . در هنگام آماده کردن، آب را بر سنگ جوهر می‌ریزند و با جوهر جامد می‌سایند تا جوهر مایع پدید آید. از آنجاییکه این کار زمان‌بر است امروزه تازه‌کاران، جوهرهای آماده مایع را بکار می‌برند. هنرآموزان پیشرفته‌تر به ساییدن جوهر خود علاقه دارن

خوشنویسی ژاپنی از خوشنویسی چینی گرفته شده و به همین دلیل اصول اولیه و تکنیک‌های آن‌ها بسیار به هم شبیه است. غالباً آن را با جوهر (به ژاپنی: 墨) (SUMI) و روی کاغذ واشی (به ژاپنی: 和紙) می‌نویسند و دارای سبک‌های زیر است: تنشو (به ژاپنی: 篆書) (به چینی: zhuànshū)ریشو (به ژاپنی: 隸書) (به چینی: lìshū)کایشو (به ژاپنی: 楷書) (به چینی: kǎishū)جیوشو (به ژاپنی: 行書) (به چینی: xíngshū)سوشو (به ژاپنی: 草書) (به چینی: cǎoshū)