لبخند اخرp2

چشمانم را باز میکنم. نوری شدید باعث می شود تا فورا ان را ببندم. کم کم چشمانم به نور عادت میکند. اطافم را نگاه میکنم و متجه سرم دستم میشوم ومیفهمم که در بیمارستان قرار دارم. و بعد یاد ان اتفاق شوم می افتم.

قلبم بشدت درد میکند . در این حین فردی وارد اتاق میشود . پرستار است. _خیلی شانس اوردی .» _ اون_» _تو باید به حال خودت فکر کنی .برات قلب پیوندی گذاشتیم.» _ من باید اونو ببینم . حالش_» _ متاسفم.» شوکه میشوم . بغض گلویم را میگیرد. پرستار به طرفم می اید . _ نه تو نباید گریه کنی اگه این کارو کنی میمیری.» به سخنان او توجهی نمیکنم . سعی میکنم که بلند شوم .پرستار مانع میشود. _ آروممم» توجهی نمیکنم. سرنگی را از جیبش بر میدارد و ان را بیرحمانه در بازویم فرو میکند.

لحظه ای همه چیز تار وغیر قابل مشاهده میشود. احساس بدی به من دست میدهد .لحظه ای بعد همه چیز ارام میشود . _ آفرین آروم باش ». همه چیز آرام به نظر می اید ، مثل اینکه اتفاقی نه افتاده. کم کم پلکانم سنگینی میکند و بعد تاریکی ....

از این آرامش دروغین متنفرم. پدرم اخرین دکمه پیراهن سیاهم را میبندد و کت را تنم می کند. مثل ادم های مرده و بی روح فقط به یک نقطه خیره میشوم. ............................................. صدای شیون های مادرش و فریاد های پدرش هر ادمی را به گریه وا میدارد .به غیر ازمن. نمیتوانم هیچ واکنشی نشان دهم . ولی غمی سنگین را که بر قلب پیوندی ام سنگینی میکرد را حس میکنم . واحساس تنفری شدید. همه ادم های این مراسم از او متنفر بودند. هر کدام ضربه ای به روح ظریفش وارد کرده بودند .

ولی ضربه من از همه ان ضربه ها بدتر ودرداور تر بود.

روز ها می گذرد و من حقیقت اینکه او مرده ومن اورا ک.ش.ت.م را قبول میکنم. با بی شرمی به ارامگاهش میروم . بغض مثل سیلی پشت سد بر گلویم مینشیند و هر لحظه منتظر طیغان است...

_ متاسفم ». طغیان شروع می شود . _ من نمیخواستم از دستت بدم. بخاطر همین این کارو کردم. من میخواستم اونجا کنار هم باشیم .» گریه ام شدت میگیرد. _ من مستحق این بخشش نیستم. من نباید نده میموندم.» دستی به خاک سردش میکشم. _ میدونم اون تو سرده..._ _ از تو میخوام هیچوقت منو نبخشی.

صدای بازپرس طوطی وار در ذهنم تکرار میشود. _ گفت که خودش اینکارو کرده....