دلم...!

وقتی وجودت می شود یک چیز و آن یک چیز می شود همه چیزت... آینده نا معلوم شانه های خسته ام را نوازش می کند...!

گاهی به پنجره نگاه می کنی و گاهی هم به در... شاید کسی نگاهی به تو بکند و تیر نگاهش به قلبت بنشیند... اما دانش آموز محصل را چه به تیر و تیر بازی؟ دلم دریایی شده بی پایان... گاهی با تمام وجودم در آن غرق می شوم...وقتی به خود می آیم می بینم که ای دل غافل وقت از دستم رفت و آشفته تر از لحظه پیش به خود می ایم...

گاهی دلم می خواهد کسی باشد که با تمام وجوم بغلش کنم... اما مگر کسی در این جهنم دره پیدا می شود؟ دلم پر شده از هیچ... نه هیچ هیچ... دلم پر از آشوب است... شاید مثل دریایی آفتابی باشد که در انتظار طوفان شب لنگر انداخته...

گاهی دلم می خواهد دیگر در این دنیا نباشم... برای مدتی... اما بعد که بهتر می شوم آتشی در درونم به پا می شود که همچون اسب افسار گسیخته به سمتی که شاید باید، حرکت می کنم...

راستش را بخواهی حال این روز هایم از یک بیمار روانی خوش تر نباشد بهتر هم نیست... دلم می خواهد دستی باشد گرم، که سخت دستانم را بفشارد... مثل دستان گرم و خسته پدر... اما چه کنم که نمی توانم آنجور که باید تمام احساساتم را بروز دهم...

دلم شده مثل دره ای بی انتها که حتی صدای خودم هم از تهش ناشنیدنی است... کاش چتر نجاتی باشد که به اعماق دلم سفر کنم... شاید چیز هایی را جا گذاشته باشم!