دکلمه۱

چشمان به رنگ اسمانت و چشمان تاریک من چون روزی پر تلاطم عشق صبحی اما همه می دانند که یک روز ماه و خورشید خواهند مرد

آتش بزرگم به شمع های کوچک تبدیل شده هرچند راهنما ولی فقط خود را می سوزاند و گرمای وجودشان ناچیز است در برار سرمای غم

به طعام لب های معشوق است که شوم سیر به هنگام ماه میهمانی خدا و چون تو باشی چه نیازی به افطار و سحر

چو آسمان روشن باشد نیز اشک ها سرازیر است آخر چه باکی ز تاریکی شب بی پایان من خود آن روح سرگردانم