محو شده p¹

خودکاری مشکی برداشت و شروع به نوشتن کرد کاری که هر شب با انجام آن آرام می‌شد، لبخندی گوشه ی لبش نشست و آرزو ها و دعا هایش را نوشت، نمی‌دانست این کار احمقانه را چرا هرشب تکرار می‌کند آخر مگه آرزو هایش تا الان برآورده شده بود؟ *قیژژژژ* از جایش پرید، صدا از طبقه ی پایین بود پاشد و در اتاقش را باز کرد و با لحنی نگران گفت:«مامان؟!» مادرش از طبقه ی پایین جواب داد:«لیسا بیا کمکم» دوان دوان از پله های قهوه ای و چوبی پایین رفت و مادرش را درحال بلند کردن یک کوزه که پدربزرگش به آنها داده بود دید البته چمدانی که کنار مادرش بود بیشتر متعجبش کرده بود.

به سمت مادرش رفت و پرسید:«چی‌شده مامان؟اینا برای چی هستن؟» به او کمک کرد و کوزه را با دستانش بلند کرد و آن را در چمدان قرار داد. مادر اهی کشید و عرق روی پیشانی‌اش را پاک کرد و گفت:« باید دوباره بریم» لیسا گفت:«چی؟ اما...» مادرش حرف او را قطع کرد و گفت:«اما و اگری نداره باید بریم.» لیسا گفت:«کی؟ به کجا؟» مادر جوابش را داد:«فردا ساعت ۸ صبح و به پاریس» می‌دانست هرچه التماس مادرش کند جواب نمی‌دهد اما عصبانی بود چرا از موقعی که به دنیا آمده تا همین الان که ۱۴ سالشه باید ۷ بار مهاجرت کرده باشند؟ صدای احساسش را ساکت کرد و گفت:«باشه» مادرش سری تکان داد و از کنارش رد شد ناگهان ایستاد و گفت:«اوه! حواسم نبود...» بعد کارتونی قدیمی را از روی میز برداشت و آن را باز کرد:«این هدیه ای از پدرته» در آن کارتون یک دستبند با مهره های طلایی بود آروم آن را برداشت و گفت:«چه خوشگل» بعد آن را در دستش انداخت بهش می‌آمد.

بعد مدتی لیسا به اتاقش رفت. از آن اتاق چیز مهمی نبود که برای پرواز فردایش بردارد برای همین ویولت گربه اش را با دفترچه اش در یک کوله پشتی گذاشت می‌دانست آوردن حیوانات درون هواپیما ممنوعه ولی مگر چاره ی دیگری هم داشت؟ ویولت را باید قاچاقی می‌برد حداقل امیدوار بود که بتواند

از زبان النا آن‌ور دنیا در پاریس: شب مهتابی و زیبایی بود ولی برای من فرقی نداره چون نمی‌توانم ازش لذتی ببرم. من دختر ماریا جکسون مدل معروف پاریس هستم و امشب جشنی در پیش هست که در آن باید شرکت کنم با یک عالمه خبرنگار و عکاس ناگهان در اتاقم را یکی باز کرد، خواهرم بود با دیدن من لبخند روی لباش محو شد و جای ان را چهره ای عصبانی گرفت گفت:«تو هنوز اماده نشدی؟ تا نیم ساعت دیگه باید بریم!» گفتم:«میدونم تا یه ربع دیگه امادم» درحالی که از اتاقم خارج می‌شد گفت:«باشه اما ۱۵ دقیقه ها به ۱۶ دقیقه نکشه» گفتم:«خیالت تخت»

پیراهنی سفید با از توی کمد لباسام برداشتم و آن را پوشیدم بعد کمی آرایش کردم و موهای سیاهم را کمی شانه زدم و سر ۱۵ دقیقه دم در خونه‌مان رفتم بقیه ی اعضای خانواده‌ منتظرم بودن مادرم با چهره ای کاملا سرد گفت:«خوشحالم که زود اماده شدی» لبخندی زدم و گفتم:«ممنونم مادر» بعد سوار ماشین سیاه و مجلسی‌مان شدیم و به سمت تالار شهر رفتیم.