رباعیات خیام

ماییم و مطرب و این کنج خراب...جان و دل و جامه پُر درد شراب.....فارغ ز امید رحمت و بیم عذاب...آزاد ز خاک و باد و از آتش و آب

این چرخ فلک که ما در او حیرانیم...فانوس خیال از او مثالی دانیم.....خورشید چراغدان و عالم فانوس...ما چون صُوَریم کاندر او حیرانیم

از جمله رفتگان این راه دراز...بازآمده کیست تا به ما گوید راز.....پس بر سر این دو راهه آز و نیاز...تا هیچ نمانی که نمی‌آیی باز

مِی نوش که عمر جاودانی این است...خود حاصلت از دور جوانی این است.....هنگام گل و باده و یاران سرمست...خوش باش دمی که زندگانی این است

ایام زمانه از کسی دارد ننگ...کو در غم ایام نشنید دلتنگ.....مِی‌خور تو در آبگینه با ناله چنگ...زان پیش که آبگینه آید بر سنگ

یک جرعه مِی کهن ز ملکی نو به...وز هرچه نه می طریق بیرون شو به.....در دست به از تخت فریدون صدبار...خشت سر خم ز ملکی کیخسرو