سقوط

او سقوط می کرد... می دانست که مقدر شده، می دانست که این سزای اوست... اما همچنان امید داشت که مادر او را رها نمی کند، که مادر او را مانند قبل عزیز می پندارد... مادر به او نعمت قلب را به او داده بود... مادر توانایی انتخاب را به او داد... که مانند بقیه کورکورانه به دنبال مادر نرود... که انتخاب کند که مادر را دنبال کند یا نه... اگر تقدیر نافرمانی سقوط بود پس مادر چرا به او توانایی انجامش را داده بود؟

غرق در اندوه بود... دردش عنان گسیخته بود...مادر به او قلب داد و گفت که «این نهایت عشق است عزیزم، عشق قابل انتخاب... انتخاب می کنی که عاشقم باشی؟» و او بدون تردید گفت بله... چون... مگر انتخاب دیگری هم بود؟ مگر می شد مادر را دوست نداشت؟ او گریه می کرد. او سقوط می کرد. او خود را برای شک کردن به مادر سرزنش می کرد.

و آن لحظه بود که فهمید منظور مادر از نهایت عشق چه بود... چون در اوج شکستگی و درد... در اوج تمنا و خشم... در فرش پس از عمری شناختن عرش... در زمانی که قرار بود فقط تنفر در او باشد... در حالی که توسط مادر رها شده بود... هنوز مادر را دوست داشت...

.......

این فقط یک ثانیه بود... یک ثانیه از سقوط او...