ما همه با هم هستیم

بزارید داستان رو براتون تعریف کنم. اوایل سال ۱۹۸۶ انگلیسی ها شروع به تجمع و اعتراض در برابر حکومت ظالم کره شمالی کردند. حدود ۱۰۰ انگلیسی به کره جنوبی رفتن و از مرز شروع به حمله به کره شمالی کردن اونم به دلیل شکنجه ها و اعدام های بی رحمانه کره شمالی. البته یکی از دلایلش این بود که اونا یه پسر جوان انگلیسی رو به دلیل توطئه کشته بودن، در هر حال یکدفعه که دلشون برای مردم نمیسوزه. اما نظامیان کره شمالی به اونا هم رحم نکردن. حدود ۱۴ نفر مردن، ۱۶ نفر فرار کردن و بقیه گروگان گرفته شدن. البته تعداد زیادی هم به خاطر شکنجه ها مردن، حدود ۲۳ نفر که البته اخبارش هم به بیرون درز نکرد. از همه اینا که بگذریم کره ای ها افراد باقیمونده رو مجبور کردن به ازدواج با هم و بچه دار شدن و امکانات رفاهی در اختیارشون گذاشتن. بله، برای زیاد شدن دوست دارانشون. بعد از مدتی بزرگتر ها و بچه ها رو جدا کردن و بچه ها رو به پرورشگاه بزرگی فرستادن و بچه ها رو طبق سنشون توی اتاق های ۱۰ تا ۱۲ نفره نگهداری می کردن. بچه ها تایم خواب، مدل مو که داشتن مو تا شونه بود، رژیم های غذایی، درس ها و سرگرمی های خاصی داشتن که اونا رو مطابق میل دولت بزرگ می کرد. همچنین بچه های هر اتاق حق داشتن ارتباط با بچه های بقیه اتاق هارو نداشتن و از اونجایی که همشون انگلیسی حرف میزدن، دولت مجبورشون کرد که کره ای حرف بزنن و انگلیسی حرف زدن کاملا ممنوع بود چون ممکن بود توطئه بر علیه دولت کنن. هر چند امکانات رفاهی وجود داشت اما تنبیه های وحشتناکی هم بود که بعدا دربارشون حرف میزنیم.۳۱ سال بعد در سال ۲۰۱۷ توی یکی از این اتاق ها ۱۰ نفر زندگی میکردن. اسم این اتاق، اتاق ۲۷ بود.افرادی که توی این اتاق بودن تازه به پرورشگاه اومده بودن.حدودا ۳ سال.شاید بگید ۳ سال که کم نیست.اما خوبه بدونید که بقیه بچه ها حداقل ۱۰ سال اونجا بودن. (اسلاید بعد)

نورا گفت: بچه ها به نظرتون ملودی دیر نکرده؟ دارم میترسم. دیگه دو روز شده. در سبز لجنی باز شد و یه دختر لاغر مردنی با موهای بلوند توی اتاق پرت شد. نورا وحشت زده به سمتش رفت: ملودی! ملودی! خوبی؟ بچه ها بجنبید. براش غذا بیارید. سندی موهای مشکیشو جمع کرد و باقیمونده غذاشو از گوشه اتاق برد برای ملودی. توی ظرف یه نصفه گوشت بخار پز و یکی دو قاشق ذرت بود. سندی زمزمه کرد: ببخشید، ببخشید میدونم خیلی کمه. اما ملودی با ولع شروع به خوردن کرد. غذاش تموم شد و از سندی تشکر کرد. بچه ها دور ملودی جمع شده بودن. نورا پرسید: چه بلایی سرت آوردن؟ ملودی که از ضعف می لرزید هق هقی کرد و گفت: اونا... اونا گفتن که نباید غذامو پرت میکردم و این غذا به راحتی گیر نمیاد. آخه... آخه میدونید که من خیلی عصبی شدم ولی نـ... نباید انقدر بد برخورد میکردم. اونا.... اونا منو تو یه اتاق سرد و تاریک انداختن و.... و تو این دوروز روزی یه لیوان آب و یه تیکه نون خشک بهم میدادن. لیا که این کار ازش عجیب بود، اومد جلو و ملودی رو در آغوش گرفت و گفت: اشکاتو پاک کن ملودی. آروم باش. میدونم اونا خیلی عوضین. موش های کثیف. دیا گفت: هی بس کن لیا. مبدونی که نباید.... لیا گفت: تا کی باید بترسیم؟ حتی جیکمونم در نمیاد ولی اونا یه بهونه ای دارن تا ما رو اذیت کنن. پس بهتر نیست مقابله کنیم؟ صدای در سبز اومد و دریچه پایین در باز شد. _وقت غذاست کلی سمت دریچه رفت و اولین ظرف رو گرفت. شام اون روز یه تیکه ۵ در ۵ ماهی کبابی، یه کف دست نون باگت و ترکیب نخود و هویج بود. کلی اولین ظرف رو، رو به ملودی گرفت. ملودی در حالی که همچنان به آرومی می لرزید، ظرف رو گرفت و تشکر کرد. وقتی غذا ها پخش شد، کلی آخرین ظرف رو برای خودش برداشت و داد زد: لیوانامون تموم شده لیوان بیارید. دریچه دوباره باز شد و یه لوله لیوان پلاستیکی وارد شد و بعد صدای قفل شدن در اومد. هانا خندید و گفت: یعنی از اون دریچه هم ما میتونیم فرار کنیم؟ ادامه دارد......

بچه ها فعلا جای شخصیت جدید نداریم گیر ندین اوکی؟

❤❤❤❤❤✨✨✨✨✨