"تنهایی"

می خواهم از کودکی برایتان بگویم که طعم تنهایی را از طفولیت چشید! از زمانی که با چشم دید مهر مادران به فرزندان خویش را ولی حس نکرد. از زمانی که مکان امنش به جای اغوش پدر، کنج اتاقش و به اغوش کشیدن زانو هایش شد. درست از زمانی که فهمید صدای گریه اش با صدای خنده های خارج از اتاقش در تضاد است. به هر حال در پایان روز، زمانی که خورشید دامنش را جمع میکند، حتی سایه ادم هم صاحبش را ول میکند!

شاید یک روز شما هم مثل کوک ما طعم تنهایی را بچشید، نه از آن تنهایی هایی که گاهی هر آدمی به آن نیاز دارد و برایش ارامش بخش است؛ از آن تنهایی هایی که دستشان را سمتت دراز میکنند و تو را می بلعند. از همان هایی که به جای احساس ارامش، شکننده ات میکنند و اشکت را دم مشکت می آورند. زمانی که طعمش را بچشید، می فهمید که نه شور است، نه تند است و نه حتی ترش است؛ بلکه درست مثل حقیقت تلخ است. از آن تلخ هایی که هر چه می خوری تلخ تر می شود!

تنهایی این گونه است که گویی در باتلاقی افتاده ایی و هر چه دست و پا میزنی بیشتر فرو میروی. یا این گونه است که تا پایت را از محدوده ات بیرون می گذاری مردم که چه عرض کنم، دنیا به کل پشیمانت میکند. بخواهیم صادق باشیم، فرق بزرگیست بین کسی که تنها است و کسی که تنهایی را انتخاب کرده است!

ممنون میشم نظرتون رو بگین❣️