نامه رسان

اسمان عزیزم! مزاحمت شدم؟ ببخش، ولی امده ام گله کنم! از تربیت بد فرزندانت! فرزندت، باد، بی وفاست! حقیقتا نامه رسان بدی است! نمی دانم چرا ولی، همانگونه که گله و شکایت های دیگران را، مانند اواز معشوقم به گوشم می رساند؛ گله های من را نمی رساند! انگار نوبت که من می رسد یادش می رود نامه ای از من هم وجود دارد!

حال که درست فکر میکنم، انگار یه روزی پرستوی مهاجری که از این سر تا ان سر دامنت پرواز می کرد، گله هایم را شنید! گفت: ای فانی! بهر که گله میکنی؟ اصلا حقش را داری؟ اخر چرا؟ چرا من حق ندارم شکایت کنم؟

چرا من گله نکنم از مجنونی که از یاد برده است، مرا که کنارش بودم، زمانی که لیلی جوابش را نمی داد؟ چرا من گله نکنم از مادری که مهر فرزند خویش را که از پوست، گوشت، خون و در اخر جان خود بود را درون قلب خود دفن کرده است؟ حال تو بگو اسمان زیبایم! گله نکنم از نگاه پرنفرتش؟ گله نکنم از خاندانی که ستون هایش از نفرت ساخته شده است و در قالب عشق خود را پنهان کرده اند؟

اسمان عزیزم! می شود لااقل تو مانند فرزندت بی وفا نباشی و نامه رسان خوبی باشی؟ می شود با اشک هایت غم هایم را بشویی؟ یا نامه هایم را ببری و برسانی به دست صاحبش تا شاید یک روزی به یاد بیاورد که من، که بودم، چه بودم و چه کردم!