افسون شده؛ فصل 2 پارت 4

دستای یخ زده و لرزونم رو روی سنگ کشیدم نا باور به اسم بی روحش زل زده بودم! نه اشکی چشم هامو در بر گرفته بود نه بغضی! اما در عین حال از درون در حال منفجر شدن بودم! او..اورانوس نه..نه این تو نیستی! فرشته ی من زیر این همه خاک نیست!:) نم نم بارون آروم می بارید و سیاهی شب خود نمایی میکرد سرم رو روی سنگ گذاشتم و چشمامو روی هم گذاشتم صدای قشنگش و خاطرات موندگارش توی سرم تکرار میشد (دستاتو بده! + چی؟ _دراکو دستاتو بده +دستامو توی دستش گذاشتم و بهش نزدیک شدم و تو چشماش خیره شدم _چیه ترسیدی؟ کاریت ندارم که! +خندیدم و بیشتر بهش خیره شدم خودتم بخوای نمیتونی کاری کنی _مطمئنی؟...دراکو؟ یه قول بهم بده! +چه قولی اورانوس _بهم قول بده اگه یه روز نبودم از نبودم گریه نکن! +تو هیچ جا نمیری خب؟ _لبخندی زدم و نگاهم رو ازش گرفتم) کاش..کاش بهم قول می دادی هیچوقت نمیری!:)

با دستای مشت شدم به سنگ کوبیدم اورانوس کجایی؟ دلم واست تنگ شده لعنتی! اورانوس فقط تو میدونی من چیکار کردم چرا..چرا همه میگن کار منه؟! چرا میگن اینکه تو نیستی تقصیر منه؟! من چیکار کردم:) فقط..فقط کاش یه فرصت دوباره وجود داشت فقط یک فرصت! من نمیدونم چی شده واقعا نمیدونم سر از هیچی در نمیارم دخترم! کاش میشد برگردی همین:) کاش برمیگشتی و واست همون پسر کوچولوی دیوونه میشدم که فقط تو بغل تو آروم میشد! اشکی از گوشه چشمم سر خورد و دستمو روی سنگ کشیدم تو همه چیز من بودی دختر بدون تو من هیچم..هیچ! یا برگرد یا خودم میام پیشت! فقط دل من اون نگاه قشنگتو میخواد اون بوی تنتو میخواد کاش باز صداتو می شنیدم و قلبم آروم میشد فرشته ی قشنگ من!

صدای پا توی گوشم پیچید برگشتم و به پشت سرم خیره شدم زنی با چشم های گریان و قدم های آروم به سمتم میومد متعجب بهش چشم دوخته بودم اون زن هم یه گوشه ایستاده بود و بهم زل زده بود بعد از چند ثانیه با قدم های تند تر بهم نزدیک شد نور ماه باعث شد بتونم چهره اش رو ببینم با دیدنش نفس عمیقی کشیدم مادر اورانوس بود! اخمی کرد و با صدای بی روحی گفت : تو چرا اینجایی؟

دراکو : سرمو انداختم پایین و دستای مشت شده و لرزانم رو بهم فشردم که مادرش با صدای بلندی گفت : خیالت راحت شد؟ دختر دسته گلم الان اینجاس قبرستون! به پانسی رسیدی حالا اومدی اینجا که چی بشه؟ منتظر بودی فقط این سنگ و ببینی؟! دراکو : بغض گلومو می فشرد و جرعت بالا گرفتن سرمو نداشتم با صدای بلند تر گفت : جوابمو بده چرا اومدی اینجا؟! دراکو : زیر لب با صدای آرومی گفتم : من..من نمیدونم..چ..چی شده! ولی.. متاسفم! مادر اورانوس پوزخندی زد و با لحن تمسخر آمیزی گفت : هیچ میدونی چقدر واسه اینکه فقط یک بار خودت باهاش حرف بزنی چقدر سختیو تحمل کرد؟ ولی تو با سرد ترین حالت ممکن اونو از خودت دور کردی حالام نیازی به بودنت نیست نباشی حداقل روح اورانوس آرومه! برو..دراکو : قطره اشکی که از گوشه چشمم سر میخورد رو با پشت دست پاک کردم و برگشتم و نگاهی به اون سنگ انداختم و لبخند تلخی زدم و سرمو انداختم پایین و با قدم های آروم ازش دور شدم

باد سوزناکی قطره های بارون رو سمتم می کشوند اورانوس تو کجایی؟ چرا درست وقتی نیازت دارم نیستی؟ چرا وقتی داره حالم از خودم بهم میخوره نیستی؟!:) چرا همه مثل یکی که تمام اتفاقات دنیا تقصیرشه باهام رفتار میکنن؟ اشک هام به گریه هایی با صدای بلند تبدیل شده بود فقط میرفتم نمیدونم کجا فقط دور میشدم نمیدونم از کجا فقط قدم قدم میگذشتم از همه چی حتی خودم!...

ناظر عزیز و محترم لطفا لطفا منتشر کن رد یا شخصی نشه ممنونم اگه تستام رد بشه اکانتم می پره و اگه شخصی بشه کسی نمیتونه داستان رو بخونه منتشر کن مرسی:) امیدوارم به همه ی آرزوهای قشنگت برسی مهربونم:) لایک و کامنت؟ قشنگا:)