سـرطـآنِ پـروآنـہ أۍ ؛ "

ناظر واقعا میگم نه فیکِ و نه رمانه و نه چیزی که بخوای ردش کنی، خودت بخونیش متوجه میشی:> 🤎

میشه گفت خیلی از تاریخی که پروانه ها سرطان گرفتن و مردن میگذره، اون تاریخی که میگم یه تاریخ رند بود با وایب و حس و حال دارک.

شب بود و مِه هم خودشو دعوت کرده بود تا صحنه ارو هنری تر کنه. خب بهتون که گفتم شب بود ولی این چیزی از نور و روشنی و روز بودنه قلباشون کم نمیکنه!

اونا رو به روی هم ایستادن و برای باره آخر قشنگ ترین حرفارو رد و بدل کردن و مبادله ی کلماتشون بدون پرداخت گمرکی و .. بود. این سکانس مورد علاقه ی منه فقط نگاه کنید...

ببینید چجوری مثل یه عاشقِ متعفن و منزجر کننده دستاشو گرفته..

• دستاشونو محکم قفل به هم زد و مستقیم نگاهشو با دوخت دندون موشی دوخت به چشمای دکمه ایش • - اوه .. من میدونی؟! مجبورم که برم و تنهات بزارم چون دیگه اون حس قبل رو بهت ندارم اما هنوز هم در اعماق این قلب تیره با رگ های کبود تویی که جریان داری لیلیوم کبود من.

• خنده ی بامزه ای کرد و بیشتر دستاشو توی دستای گرم و بزرگش فشرد تا اخرین گرمایی که ازشون دریافت میکنه ارو ذخیره و بایگانی کنه •

+ میدونی چرا میخندم؟! آخه..آخه،تو گفته بودی که قرار نیست هیچ وقت جدا شیم ولی الان داری میری و پروانه هارو میکشی.. رز سیاه میدونستی لیلیوم کبودت توی ریه هاش پروانه هایی داره که از عشق تو متولد شدن و از پیله با درد در اومدن و پرواز کردن ؟

الان اونا سرطان گرفتن و دارن خون بالا میارن.